NEA ΟΜΙΛΙΑ - ΝΕΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΛΠΙΔΙΟ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟ 32ο ΛΕΠΤΟ


http://www.youtube.com/watch?v=VYWVBln5zP8&feature=player_embedded#

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

Ν η σ τ ε ύ ε ι ς; Απόδειξέ το μέσα από τα έργα σου…
Ε ά ν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις.
Ε ά ν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του.
Ε ά ν δεις μια όμορφη γυναίκα, να μην την κοιτάξεις.
Ας μη νηστεύει μόνον το στόμα… αλλά και το μάτι και η ακοή και τα χέρια και τα πόδια και όλα τα μέλη του σώματος.
Τα χέρια, από την αρπαγή και την πλεονεξία.
Τα πόδια, από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα.
Τα μάτια, να μην πέφτουν λάγνα πάνω σε όμορφα πρόσωπα ούτε να περιεργάζονται τα κάλλη άλλων.
Δεν τρως κρέας;
Τα μάτια σου, ας μη φάνε την ακολασία.
Η ακοή σου, ας μη δέχεται κακολογίες και διαβολές.
Το στόμα, ας νηστεύσει από αισχρά λόγια και λοιδορίες.
Αφού δεν είμαστε σαν τα ζώα, γιατί πρέπει να δαγκώνουμε και να τρώμε τους αδελφούς μας;

Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΠΠ ΑΠΟ ΤΟ WEB REBOT.

TO WEB REBOT ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΠΡΟΒΛΕΨΕΩΝ ΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΗ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ. ΣΥΝΗΘΩΣ ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΕΞΩ. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ.

Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΩΤΑΤΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΓΠΠ. ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΥΤΗ ΤΟ ΒΟΔΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο Α. ΚΟΣΜΑΣ.

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ( ηχητικό ντοκουμεντο )

ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΝΤΕΟ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΓΠΠ ΖΩΝΤΑΝΑ


http://www.youtube.com/watch?v=3V07oSMWY6I

Λόγια Αγάπης! Γερόντισσα Γαβριηλία

πό το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας "Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης",
1. Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού.
2. Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.
3. Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.
4. Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
5. Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
6. Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό.
7. Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό από το χρήμα.
8. Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.
9. Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
10. Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν. Το Ράσο μιλά.
11. Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
12. Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία .
15. Ο σκοπός είναι ακόμα κι όταν στο κεφάλι έχουμε τόν... Παράσιτο, στην καρδιά μας να έχουμε τόν Παράκλητο.
16. Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.
17. Όποιος αγαπά δεν το νοιώθει. Όπως δέν νοιώθει ότι αναπνέει.
18. Όταν είναι ανοιχτές οι πόρτες του Ουρανού, είναι ανοιχτές και στη Γη.
19. Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.
20. Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.
21. Δεν πρέπει να υπάρχουμε μπροστά στο κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Άλλου.
22. Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος...
23. Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά την διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την Εντολή Του.
24. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε την χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.
25. Ο Θεός όταν μας έκανε, μάς έδωσε την Ζωή και μας εμφύσησε το Πνεύμα Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η Αγάπη. Όταν μάς εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πιά.
26. Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το Μυστήριο της Υπάρξεως στον Καθένα και στο Κάθε τι.
27. Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι... Αυτό είναι!
28. Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού.
29. Μόνο όταν σταματήσει ο άνθρωπος τα διαβάσματα τα εκτός Ευαγγελίου, αρχίζει η πραγματική εσωτερική του πρόοδος. Τότε μόνο, ενωμένος με τόν Θεό διά της Ευχής, μπορεί να ακούσει το Θείο Θέλημα.
30. Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σού έρχονται.
31. Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται. Νά βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.
32. Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ.
33. Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.
36. Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.
37. Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.
38. Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τόν Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Άν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
39. Άν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.
40. Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο Ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση.
41. Κανένας δεν πρέπει να γίνεται δούλος ανθρώπου. Είμαστε δούλοι μονάχα του Θεού. Ηγοράσθητε γαρ τιμής, λέει ο Απόστολος. H δουλοπρέπεια δεν πρέπει να υπάρχει.
42. Αυτά που λέμε μένουν στην Αιωνιότητα.
43. Μόνο όταν τελειοποιηθείς στην Αγάπη μπορείς να φτάσεις στην Απάθεια.
44. Αντιξοότητες έχουν μόνον όσοι δεν κάνουν κάτι με πραγματική αγάπη.
45. Η κρίση είναι φυσικό να έρχεται στον άνθρωπο. Η κατάκριση και η επίκριση, γίνονται από κακία. Η Διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να την δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδο μας.
46. Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα.
47. Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στην ζωή.
48. Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.
49. Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.
50. Όποιος ζει στο Παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο. Όποιος ζει στο Μέλλον με την φαντασία του, είναι αφελής, γιατί το Μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν. Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού.
51. Προορισμός μας είναι να λατρεύουμε τον Θεό και ν' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
52. Η ευτυχία και η γαλήνη είναι στην εκτέλεση των Εντολών Του.
53. Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
54. Και να θέλω, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Όταν στεναχωριόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα, είναι και αχαριστία...
55. Η ομιλία μπρος και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.
56. Με την επίκληση του Ονόματος του Χριστού σφυροκοπάμε το Εγώ μας.
57. Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Ακοίμητο.
58. Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα.
59. Καλύτερα να κάνεις Προσευχή με το στόμα παρά να μην κάνεις καθόλου.
60. Ο Θεός να παρεμβάλλεται μεταξύ εσού και του σκοπού σου. Όχι ο σκοπός σου μεταξύ εσού και του Θεού.
61. Η επιθανάτια αγωνία είναι η προσπάθεια που κάνει η ψυχή να ελευθερωθεί και να τρέξει να απαντήσει τον Κύριο.
62. Η αλληλογραφία είναι ο μόνος τρόπος που συνδυάζει μοναξιά και συντροφιά.
63. Θαύμα είναι η κανονική πορεία των πραγμάτων, όπως την θέλει ο Θεός. Αυτό που λέμε Θαύμα, για τον Θεό είναι το φυσικό.
65. Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποίος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην Εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.
66. Όταν χάσουμε κάτι, να λέμε: «Απάλλαξε με έτσι Κύριε κι από κάθε κακή σκέψη που κάνω για τον Πλησίον μου».
67. Η μέριμνα είναι γι' αυτούς που δεν έχουν Πίστη.
68. Η αγάπη είναι μόνο πάνω στον Σταυρό.
69. Δυσκολεύουν οι σχέσεις όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.
70. Ο Θεός όπως αγαπάει εσένα, έτσι αγαπά και τους εχθρούς σου.
71. Θέλεις να προσευχηθείς; Ετοιμάσου να απαντήσεις μυστικά τον Κύριο.
72. Μερικοί άνθρωποι γίνονται δοχεία της Δυνάμεως του Σκότους κατά Παραχώρηση Θεού για ατομική μας δοκιμασία και πρόοδο.
73. Δεν πρέπει να ταράζεσαι, γιατί η ταραχή απομακρύνει κάθε Βοήθεια.
74. Αν κατορθώσει κανείς να συζή με τον κόσμο, όπως το λάδι και το νερό στο καντήλι που δεν ανακατεύονται, τότε είναι εν Θεώ. Εν τω κόσμω αλλ΄ ουκ εκ του κόσμου.
75. Όλοι είμαστε δοχεία. Πότε του Φωτός και πότε του Σκότους.
76. Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.
77. Οι άνθρωποι καμμιά φορά μας ζητούν οδηγίες ή συμβουλές για να κρυφτούν πίσω τους. Μετά θα «φταίς» εσύ... Αλλά είναι πολύ πιθανό να μην τα εφαρμόσουν, οπότε είναι κόπος χαμένος.
78. Όταν το εγώ σπάσει και γίνει εσύ, κι όταν και το εσύ σπάσει και γίνουν και τα δυό μαζυ Εκείνος, τότε όλοι μας γινόμαστε δικοί Του.
79. Αν ποτέ νοιώσεις φόβο, κλείσε τ' αυτιά και λέγε την Ευχή.
80. Μόνο όταν σχολάμε δίνουμε την ευκαιρία στους Αγγέλους να κάνουν κάτι.
81. Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις, κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.
82. Όταν για κάτι νοιώθεις ένα ξεσήκωμα, μία λαχτάρα, ένα «αχ», τότε, μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεός καθορίζει θα γίνει.
83. Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει· ένα-ένα.
84. Πρέπει κάθε μέρα να Του ζητάμε να μας σπάσει το Θέλημα και να το κάνει Δικό Του για να γίνουμε όπως Εκείνος θέλει.
85. Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».
86. Η Χάρις του Θεού έρχεται όταν σηκώσουμε το χέρι μας. Αυτό, είναι η Πίστη που έλκει την Χάρη του Θεού. Γιατί ο Θεός είναι έτοιμος να δώσει την Χάρη Του, αλλά πού είναι το χέρι; Ο Θεός «βρέχει» την Χάρη Του, κι εμείς ή φοράμε καπέλλο ή κρατάμε ομπρέλα...
87. Αν βρεθεί ξένος που θα κατακρίνει την Ελλάδα ή την Ορθοδοξία, δεν θα ταυτίζεις τα λεγόμενα με τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του αναφέρεις ποτέ τα χαρμόσυνα, όπως είναι η ανεύρεσις τιμίων Λειψάνων ή άλλα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ.
88. Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.
89. Ζούμε στην Ματαιότητα και νομίζουμε ότι κάπου ζούμε. Κακόμοιροι άνθρωποι...
90. Αχ Κύριε! Συγχώρεσέ μας που καμμιά φορά περπατάμε καμαρωτά σαν τα πετειναράκια με το λοφίο τους που νομίζουν ότι κάποια είναι.
91. Κακόμοιροι άνθρωποι! Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για Αθάνατο και το Αθάνατο για ανύπαρκτο.
92. Το κακόμοιρο το κρεμμύδι! κι αυτό την προσφορά του δίνει το κατά δύναμιν...
93. Τι ωραίο που είναι το Μυστήριο του Αύριο!
94. Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.
95. Ο Κύριος είπε: όποιος θέλει κάτι, πιστεύοντας θα το λάβει. Φθάνει να είναι σύμφωνο το αίτημα με τις Εντολές του Θεού, δηλαδή με την Αγάπη.
96. Μη στερείς τους άλλους από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον Άρτο της Ζωής που σου προσφέρει Ολόκληρο ο Κύριος. Όλοι πεινούν και διψούν για Αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που πέφταν από το τραπέζι του Πλουσίου.
97. Δεν έχουμε δικαίωμα να μη λάμπουμε εξ αντανακλάσεως το Φως του Κυρίου. Δεν πρέπει να είναι τίποτα υπό το μόδιον...
98. Όλα έχουν δύο όψεις, σαν δίκοπο μαχαίρι. Εκείνο που σήμερα δημιουργεί, αύριο καταστρέφει. Ο νοών νοείτω.
99. Σ' ένα καράβι, μπορεί μερικοί ναύτες να σκοτώνονται και να τρώγονται. Το καράβι όμως πάει το ταξείδι του και φτάνει στον προορισμό του. Έτσι και η Εκκλησία. Γιατί στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
100. Αν ήξερες ότι δεν είσαι Εδώ, θα ήσουν Εκεί.
101. Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.
102. Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.
105. Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.
106. Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.
108. Σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τρέξουμε εις βοήθειαν του συνανθρώπου.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Θεοκλήτου Μονάχου Διονυσιάτου 

 «... έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος...»
(Απ. Πέτρος)

   Είς το τεύχος του Αυγούστου 1962 της «Αγιορειτικής Βιβλιοθήκης» κατεχωρίσαμεν εν άρθρον υπό τον τίτλον «Η Ορθοδοξία και το Βατικανόν». Εις αυ­τό περιελαμβάνετο:

α) Ότι πόσον η Ορθοδοξία είναι συνδεδεμένη με ημάς και πόσον είμεθα ευαίσθητοι ενώπιον κινδύνου αυτής.

β) Ότι η Ορθοδοξία είναι θεμελιωμένη επί 20 αιώνας επί της αγίας Γραφής, των Οικουμενικών Συ­νόδων, της ιεράς Παραδόσεως και επί των ιερών αιμά­των των Μαρτύρων και Ομολογητών.

γ) Ότι αι προσπάθειαι προς ένωσιν μετά του Κα­θολικισμού, εφ’ όσον ούτος εμμένει εις τας αιρέσεις και τας καινοτομίας του, συνιστούν δι’ ημάς κίνδυνον δογματικής εκτροπής, ματαίωσιν του εκχυθέντος αίμα­τος των Ομολογητών μας, ως και ανατροπήν της δι­δασκαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας.

δ) Ότι η μόνη ορθή στάσις της Ορθοδοξίας εις τους οικουμενικούς διαλόγους της εποχής, είναι η μαρτυρία της κατά την σχετικήν προτροπήν του Απο­στόλου Πέτρου: (Α Πέτρ. γ 15).

ε) Ότι εκδηλώσεις τινές και ατυχείς δηλώσεις, εκ συγκαταβάσεως, του σεπτού Οικουμενικού Πατριάρχου μας εσκανδάλισαν τον Ορθόδοξον λαόν, προεκάλεσαν την εξέγερσιν ολοκλήρου σχεδόν του θρησκευ­τικού, εκκλησιαστικου και μερικώς του πολιτικού Τύ­που της πατρίδος μας, και εν αγίω Όρει, λόγω της αυξούσης δυσφορίας, επαπειλείται η εύρυνσις του θλιβερού χάσματος μεταξύ Αγιορειτών με την Μητέρα Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν.

στ) Ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει ευρέα περιθώρια ελίξεως εις τους χώρους των αιρετικών Εκκλησιών -ως δυνάμει Ορθοδόξων- αλλά οφείλει να μη κατανικάται από ανθρωπίνους συναισθηματι­σμούς, παραμένον διακεκριμένον από τας αιρέσεις των, τας οποίας δέον να επισημαίνη, κατά την διδα­σκαλίαν των αγίων Πατέρων, ως απώλειας ψυχικής προξένους.

ζ) Ότι δεν πιστεύομεν εις την αγνότητα των ελα­τηρίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προς ένωσιν και εξεθέσαμεν τους λόγους, ισχυριζόμενοι πα­ραλλήλους, ότι μάλλον μισούμεθα ασπόνδως υπό της «αδελφής» Εκκλησίας, τούτου μαρτυρουμένου αριδήλως από την μεσαιωνικήν, νεωτέραν και «νεωτάτην» ιστορίαν, ως εκθέτομεν.

η) Ότι η επιδιωκομένη «ενότης» είναι δι’ ημάς τους Ορθοδόξους ασύμφορος και αν -ως είναι πιθανόν- πραγματοποιηθή, θα διάβρωση το Ορθόδοξον φρόνημα παρά τω λαώ και θα αποβή πηγή πολλών κα­κών.

θ) Ότι η πολιτεία των τελευταίων ετών του Οικου­μενικού Πατριαρχείου εν τω θέματι της Οικουμενικής κινήσεως, είναι υπέρ το δέον φιλελευθέρα και, ότι πά­σα φθορά ορθοδόξως τούτου, δεν θα μείνη ανεκμετάλλευτος από τινα ομόδοξον Εκκλησίαν, επιθυμούσαν τα πρεσβεία τιμής.

ι) Ότι αι ανωτέρω γραμμαί αποτελουν ερμηνείαν του αγιορειτικού πνεύματος, όπερ «παροξύνεται» εν όψει κινδύνου της Ορθοδοξίας, ως γεννηθέν εκ του πνεύματος των Οσίων Μαρτύρων και Ομολογητών αγιορειτών Πατέρων....

   Το άρθρον τούτο ενεποίησε βαθείαν εντύπωσιν εις την περιοχήν της ελληνικής Εκκλησίας και έτυχεν ενθουσιώδους επιδοκιμασίας, αν κρίνωμεν από το πλήθος των επιστολών που ελάβομεν, Ιεραρχών, Θεο­λόγων, ανθρώπων των γραμμάτων, και από δημοσιεύ­ματα ευμενή εις εφημερίδας και θρησκευτικά περιοδι­κά. Παραφωνίαν μόνον απετέλεσεν άρθρον δημοσιευθέν εις τας εν Αμερική εκδιδομένας εφημερίδας «ΑΤΛΑΝΤΙΣ» και «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» υπογραφόμενον υπό του εύσεβους Θεολόγου κ. Β. Βασιλειάδου υπό τον τίτλον: «Τα κηρύγματα μίσους είναι απεχθή δια τους ορθοδόξους». Εάν δεν εγνώριζα, ότι ο κ. Βασιλειάδης διηκόνει εις το Πατριαρχείον Κωνσταντι­νουπόλεως και ήδη εις την Αρχιεπισκοπήν Αμερι­κής, δεν θα ηδυνάμην να εξηγήσω την οξύτητα του ύ­φους, τας αιχμάς δια τους αγιορείτας, την ηθελημένην παρερμηνείαν και τας όχι ορθάς «θέσεις», που εκτίθενται εις το αρθρογράφημά του.

(Σημ. εκδότου: Από το άρθρο αυτό στη συνέχεια μετα­φέρομε τα επόμενα αποσπάσματα).

 + + +

   Η εκάστοτε διοικούσα Εκκλησία δεν είναι αλάθη­τος. Η εκκλησιαστική ιστορία βεβαιοί του λόγου το ασφαλές. Και το ενδιαφέρον του πιστού λαού υπέρ της Εκκλησίας του, αποτελεί έκφρασιν αγάπης και σεβασμού. Πολλώ μάλλον όταν τούτο προέρχεται από Μοναχούς. Εν προκειμένω δε, εξεφράσθη εις εν άρθρον, καθ’ ην εποχήν προηγήθησαν εκδηλώσεις σκανδαλισμού εις ευρείαν κλίμακα και διεγράφετο εις τον ορίζοντα της ελληνικής Ορθοδοξίας σαφής ο κίνδυνος νέων σχισμάτων....

...εις τα θέματα της πίστεως, όταν δεν υπάρχει ένωσις, θεμελιουμένη εις το «αυτό φρονείν», η ενότης ως ιδέα και πρακτική συνέπεια είναι ολεθρία δι’ ημάς τους Ορθοδόξους, εκτός της γραφικής απαγορεύσεως της αναστροφής μετά ετεροδόξων. Εάν η αίρεσις είναι «βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος» και συνεπά­γεται στέρησιν της θείας ενεργείας Του, πως θα γίνη συνεργασία με «αντιπίπτοντας τω Πνεύματι τω Αγίω»; Πως δεν θα κινδυνεύση ο απλούς λαός μας από τον συναγελασμόν μετά των φορέων προτεσταντικών και παπικών δαιμόνιων; Πως θα αποφύγωμεν τας εκκλη­σιαστικάς σχέσεις εν τη λατρεία; Και πως δεν θα έχωμεν προσηλυτισμόν και μεταστάσεις Ορθοδόξων προς παπικούς και προτεστάντας, όταν εκ της «συ­νεργασίας» αμβλυνθούν προοδευτικώς αι διαφοραί που μας χωρίζουν;.... 

Έχομεν εχθρούς, ως Έθνος και ως Εκκλησία; Ουδέν το νέον. Από την ώραν που γίνεται κανείς χρι­στιανός, όλη η κόλασις στρέφεται εναντίον του, ορα­τή και αόρατος. Ακριβώς δια τούτο η Εκκλησία ονο­μάζεται στρατευομένη. Δειλιώντες λοιπόν, να κάμωμεν ενότητα επί θυσία της πίστεως; Αλλά τοιαύτας μεθόδους αμύνης η Εκκλησία του Χριστού ουκ οίδεν.

Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ έστιν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και όλα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών».

Τα περί ενότητος, αν δεν είναι χίμαιραι, είναι δια την πίστιν κινδυνώδη, πολύ ανθρώπινα και εγγύς απι­στίας. Και αυτά τα φίλα τοις ανθρώποις και άπιστα λαμβάνουν την «ένδικον μισθαποδοσίαν». Ο Θεός παροργίζεται όταν ώμεν πεποιθότες έπ’ ανθρώποις και μη επί «τω εγείροντι τους νεκρούς». Η 6^η Σεπτεμ­βρίου του 1955 κάτι θα έπρεπε να μας είχε διδάξη. Η­μείς οι Αγιορείται, που αδολεσχώμεν και «εκλίπομεν» εις την μελέτην των θείων κριμάτων, την ημέραν αυτήν την εβλέπομεν να έρχεται με μαθηματικήν ακρίβειαν. Ο νοών νοείτω... Ο ρόλος της Ορθοδοξίας εν τω κόσμω συνοψίζεται εις την μαρτυρίαν της αλή­θειας, εις «των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέ­ρων τα δόγματα». Μόνον αυτό. Με το «ενότητα επαγγελλόμεθα και εις ταύτην καλούμεν τας Εκκλησίας του Χριστού», -Εκκλησίαι του Χριστού με παστορί­νες, με αμνηστείαν της σοδομίας και με κατάργησιν του σατανά!!- εις δύο και πλέον εκατομμύρια ομογε­νών, διεσπαρμένων εις τα πέρατα της γης, προσφέρομεν την χειροτέραν υπηρεσίαν, διότι τους ρίπτομεν εις τας παγίδας των παπικών και προτεσταντών....

Εις το άρθρον μου γράφω, ότι «καλή είναι η αγά­πη, αλλά κάλλιστον το μίσος εις θέματα πίστεως. Όχι βεβαίως να μισώμεν τους ανθρώπους, αλλά τα κακόδο­ξα και αιρετικά φρονήματα των». Που βλέπετε, λοι­πόν, κηρύγματα μίσους κ. Βασιλειάδη; Εις το ότι οφείλομεν να μισώμεν τας κακοδοξίας και τας αιρέσεις απροσώπως; Εάν αι αιρέσεις συνεπάγωνται απώλειαν ψυχικήν, τι άλλο πρέπει εις αυτάς; Στωικοί είμεθα; Ο Χριστιανισμός εξαίρει την αγάπην, αλλά συνιστά και το μίσος. Χωρίς το μίσος προς την αμαρτίαν είναι αδύ­νατος η αρετή. «Μέτρον αρετής το μίσος προς την αμαρτίαν», λέγει ο Μ. Βασίλειος. Και αν οφείλωμεν να μισώμεν την ηθικήν αμαρτίαν, πόσω μάλλον την «α­μαρτίαν του Πνεύματος;».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εις τον «Δεκάλο­γον της κατά Χριστόν νομοθεσίας», γράφει: «Αν δε σοι και εμπόδιον ώσι και μάλιστα προς την αληθή και σωτήριον πίστιν, ετερόδοξοί τινες όντες, ου μόνον φεύξη, αλλά και μισήσεις ουκ εκείνους μόνους, αλλά και πάντας τους προς γένους και τους κατά πάσαν άλλην φιλίαν και συνάφειαν...».
Ο μέγας Θεολόγος των τελευταίων χρόνων του Βυζαντίου, ο Μοναχός Ιωσήφ ο Βρυέννιος, περί του οποίου αυτοί οι Λατίνοι έλεγον: «ο Θεός ομιλεί δια σου Πάτερ», απεφαίνετο ότι η προσθήκη εις το Σύμβολον της Πίστεως, το Filioque «άπειρους υφείλετο της των σωζομένων μερίδος». Πως, λοιπόν, να μη μι­σώμεν τας αιρέσεις; Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορεί­της, τον οποίον τόσον ευλαβούνται και αυτοί οι Λατίνοι ων το βάπτισμα ωνόμαζε «μόλυσμα»- αποσαφηνίζων την στάσιν των Ορθοδόξων έναντι των αι­ρετικών, έγραφε: «Τα κακόδοξα φρονήματα και τα πα­ράνομα έθη των Λατίνων και των άλλων αιρετικών, πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφώμεθα».
Ημείς, κ. Βασιλειάδη, δεν είμεθα αγιώτεροι και σοφώτεροι των μακαρίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι εμίσουν τας κακοδοξίας ως παραιτίους απώλειας. Ποιος είπεν ότι πρέπει να μισώμεν τους ανθρώπους; Οι άγιοι Πατέρες, εις τους οποίους εμαθητεύσαμεν, όχι μόνον ελυπούντο και προσηύχοντο υπέρ των ετερο­δόξων, δια να τους ελεήση ο Θεός και καταλάβουν το σκότος της πλάνης των, άλλ’ ελυπούντο και αυτούς τους δαίμονας ακόμη. Πως ου; Η αγία ψυχή των ήτο διαπεποτισμένη από την προς Θεόν και τον πλησίον αγάπην, από έλεος προς τα αθλιέστερα όντα, αλλά και από το μίσος προς τας κακίας και τας φθειρούσας την αλήθειαν πλάνας των....

 + + +

   Ο κ. Βασιλειάδης διαπράττει βασικόν σφάλμα γράφων: «Ας παύσουν ασχολούμενοι με αλλότρια προς την αποστολήν των οι κατά τον αυτόν τρόπον σκεπτόμενοι Μοναχοί και ας ασχοληθούν σοβαρώς με τα προβλήματά των...». Αλλότρια προς την απο­στολήν μας είναι τα θέματα της αγιωτάτης Εκκλη­σίας μας και μάλιστα τα δογματικά; Που ηκούσθη αυ­τό ποτέ; Οι Μοναχοί, που είναι, κατά Χρυσόστομον, «τα νεύρα της Εκκλησίας;». Το μοναχικόν Τάγμα, πε­ρί του οποίου ο μέγας Πατριάρχης Κωνσταντινουπό­λεως Γρηγόριος ο ΣΤ’ λέγει τόσα εύφημα και το θεω­ρεί ως φρουρόν της Ορθοδοξίας; «... οι σημερινοί αι­ρετικοί, γράφει εις Εγκύκλιόν του εν έτει 1836, δια να μολύνωσι την ημετέραν θρησκείαν... εκχέουσι τον Ιόν της Ιοβόλου αυτών ψυχής δια τοσούτων φλυαριών, κα­τά του ατενώς επαγρυπνούντος και φυλάσσοντας την Ορθόδοξον Ποίμνην και μόνου δυναμένου αντιστήναι και ανατρέψαι τα τούτων πονηρά σχέδια μοναχικού Τάγματος... Αλλά γνώτωσαν οι παραλελογισμένοι... ότι εξ αυτού του Τάγματος και μέχρι του νυν εισίν οι  ορθοτομούντες τον λόγον της αλήθειας και οδηγούντες την Ορθόδοξον νεολαίαν, δια της διδασκαλίας αυτών εις το Ιερόν Δόγμα και εις την ορθήν Ηθικήν. Το Τάγμα αυτό ούτε εμόλυνέ ποτέ την ορατήν Εκκλη­σίαν του Χριστού, αλλ’ αείποτε ελάμπρυνεν, εδόξασεν, εκράτυνε και εστερέωσεν αυτήν και δια του πνευ­ματικού βίου, και δια των δογματικών συγγραμμάτων και ηθικών αυτό συνεκρότησε τας κατά καιρούς συστάσας Οικουμενικάς και Τοπικάς Συνόδους, αυτό διετήρησεν ακριβώς τους Ιερούς Κανόνας... Αυτό απ’ αρχής αντέστη και κατεπολέμησε, και τη πανσθενή δυνάμει του Κυρίου, κατεπάλαισε τα διάφορα συστή­ματα των Ελληνιστών και τους κακοδόξους Αιρεσιάρχας. Αυτό τέλος πάντων ήδη πολεμεί και σας τους επ’ έσχατων των χρόνων εκ των κευθμώνων του Άδου... αναφανέντας σατανικούς Αιρεσιάρχας, δια να παύσητε διαταράττοντες την Ορθόδοξον Ανατολικήν Εκκλησίαν, την οποίαν αυτό το Μοναχικόν Σύ­στημα εφύλαξε μέχρι τούδε, και τη παναλκεί δυνάμει του Παντουργού Θεού, θέλει φυλάξει μέχρι συντε­λείας,..».
   Λοιπόν, τι έχει να είπη επ’ αυτών ο κ. Βασιλειάδης; Ασφαλώς ουδέν. Ούτε ημείς είναι ανάγκη να προσθέσωμεν ονομαστί τα πλήθη των εκ Μοναχών Ο­μολογητών μας, των Αγίων μας, των Διδασκάλων μας. Ότι την Εκκλησίαν μας έσωσαν πάντοτε οι μο­ναχοί από τον όλισθον των αιρέσεων. Και ότι η Ορθό­δοξος Καθολική και Αποστολική Εκκλησία μας είναι Ασκητική και Μοναστική... Επειδή δε εξ αγάπης μας συνιστάτε τα καθ’ υμάς καλά και συμφέροντα, επιτρέψατέ μας να σάς συστήσωμεν και ημείς από του ειρηνικού Άθωνος, όπως μελετάτε την ιστορίαν της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, τους αγώνας της, δια την διατήρησιν της αμωμήτου Ορθοδοξίας μας και δια τους πρωταγωνιστάς της. Και φοβήσθε το αμερικανικόν πνεύμα. Πολλούς επλάνησε και μάλιστα όχι ιδιώτας μόνον. Και αν ημείς δεν προσθέσωμεν εις τας τεταγμένας νηστείας και προσευχάς και μελέτην της Ορθο­δοξίας, χάριτι Χριστού, δεν κινδυνεύομεν όσον υμείς. Φυλάττεσθε δε όχι μόνον από τους αιρετικούς, μεθ’ ων αφεύκτως αναστρέφεσθε, αλλά και από τους «οικείους της πίστεως».
Πάντως «ημείς χωρισθήναι Θεου ουδαμώς ανεχόμεθα». Δι ον λόγον και δεν θα παύσωμεν «ασχολούμενοι», μεθ’ όλης της επιβαλλομένης ευλαβείας, με την Συνοδικήν, Αριστοκρατικήν και Δημοκρατικήν -ποτέ Μοναρχικήν- Διοικούσαν Εκκλησίαν μας....

+++

   Λοιπόν, όχι απλώς μετανοήσωμεν, αλλά διαρκώς να μετανοώμεν. Έτσι γινόμεθα αληθείς Χριστιανοί, λαμπρύνομεν την Εκκλησίαν του Χριστού και δοξάζε­ται ο Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς. Πρώτα οι Πατριάρχαι και Αρχιερείς και ύστερα οι ηγούμενοι και οι μοναχοί και ο λαός. Χωρίς μετάνοιαν δια βίου, δια νηστειών και δακρύων και πένθους και προσευχών, δι ων τίκτεται ο φόβος του Θεού και αναλάμπει η αγάπη εν ταις καρδίαις ημών, ουδέποτε θα ίδωμεν πρόσωπον Θεού και εδώ και εκεί. Και τα προβλήματά μας θα αυ­ξάνονται και θα πληθύνωνται. Και θα ζητώμεν λύσεις εις δοκίμους επινοήσεις. Και θα φωνάζωμεν: «Ενό­τητα θέλομεν, ενότητα επαγγελλόμεθα...». Και ενώ θα προβαίνωμεν εις μειοδοσίας πίστεως δια να συγκολλήσωμεν «χρυσόν» με «καλάμην», θα λαμβάνωμεν α­παντήσεις ωσάν εκείνην που έδωκεν ο Πάπας της Ρώ­μης επί τη ενάρξει της Συνόδου του, αποστείλας λεγάτους εις Τουρκίαν δια να συμφωνήση όπως... ανορυχθή ο Τάφος της Παναγίας εν Εφέσω!! Και επειδή δεν ήτο αρκετόν αυτό δια την... συμφιλίωσιν και την ενότητα, ο πρύτανις των Καρδιναλίων κατηγορεί την ελληνικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν δια «στενότητα πνεύματος» και την αποκαλεί «αιρετικήν». Άλλ’ η­μείς παρά ταύτα, «ενότητα θέλομεν, ενότητα επαγγελλόμεθα»... Και ο ουρανός ακόμη σιωπά. Άλλ’ ου σιωπήσεται!

Read more: http://www.egolpion.net/or8odoxia_vaticano.el.aspx#ixzz2NbTS6r2T

Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Το πάθος του καπνίσματος

Ένας μανιώδης καπνιστής από την Αγια Πετρούπολη, ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ, άρχισε κάποτε να αισθάνεται τις επιζήμιες συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία του.

Οι πολλές συμβουλές και παραινέσεις των φίλων του αποδείχθηκαν μάταιες. Τελικά το έτος 1888 ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς κατέφυγε στην βοήθεια του στάρετς Αμβροσίου και με επιστολή του ζήτησε να του υποδείξει τον τρόπο που θα καταπολεμήσει το πάθος του.

Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο όσιος Αμβρόσιος απάντησε στον Αλέξιο Μαγιόρωφ τα εξής: «Γράφεις ότι δεν μπορείς να κόψης το κάπνισμα! Αυτό που είναι αδύνατο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό με τη βοήθεια του Θεού. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσεις με σταθερότητα να απαλλαγής απ’ αυτό, αφού αναγνωρίζεις την ζημία που προξενεί στην ψυχή και στο σώμα σου. Διότι ο καπνός εξασθενίζει την ψυχή, αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη, σκοτίζει το νου και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγειά με έναν αργό θάνατο. Ταυτόχρονα οι πνευματικές ασθένειες της οξυθυμίας και μελαγχολίας εμφανίζονται στην ψυχή σαν συνέπεια του καπνίσματος.

Σε συμβουλεύω να χρησιμοποίησης πνευματική θεραπεία για την καταπολέμηση του πάθους σου. Να κάνης λεπτομερή εξομολόγηση όλων των αμαρτιών που διέπραξες από την ηλικία των επτά χρόνων έως σήμερα και να μεταλάβεις τα Άχραντα Μυστήρια. Κάθε μέρα να διαβάζεις όρθιος ένα ή περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου. Μόλις αρχίζει να εμφανίζεται η αποθάρρυνση και η απελπισία, να διαβάζεις και πάλι μέχρι να περάσει. Αν ξαναεμφανισθεί, άρχισε πάλι την μελέτη του Ευαγγελίου. Ή, αν θέλεις, πήγαινε σε κάποιον απομονωμένο χώρο και κάνε τριάντα τρεις εδαφιαίες μετάνοιες σε ανάμνηση της επίγειας ζωής του Κυρίου και προς τιμή της Αγίας Τριάδος».

Μόλις έλαβε το γράμμα ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς το διάβασε και «άναψε ένα τσιγάρο», όπως εξηγεί ο ίδιος σε ιδιόγραφο σημείωμά του.

«Άρχισα να το καπνίζω, αλλά ένιωσα ξαφνικά ένα φοβερό πονοκέφαλο και μια απέχθεια προς το καπνό του τσιγάρου. Εκείνο το βράδυ δεν κάπνισα. Την επόμενη ημέρα τέσσερις φορές άρχισα να καπνίζω μηχανικά και από συνήθεια. Δεν μπορούσα όμως να καταπιώ τον καπνό, γιατί με έπιανε δυνατός πονοκέφαλος. Έτσι έκοψα το κάπνισμα με ευκολία.

Τα δυο προηγούμενα χρόνια δεν είχα μπορέσει να απαλλαγώ από το κάπνισμα, όσο κι αν είχα πιέσει τον εαυτό μου. Παρ` όλο που η υγεία μου επιδεινώθηκε σοβαρά, συνέχισα να καπνίζω γύρω στα 75 τσιγάρα την ημέρα. Όταν λοιπόν άρχισα να αισθάνομαι άρρωστος και ανίκανος να ξεριζώσω το πάθος μου, ακολούθησα τις συμβουλές των φίλων μου και κατέφυγα στο στάρετς Αμβρόσιο. Με ειλικρινή μετάνοια του ζήτησα να προσευχηθεί για μένα. Αργότερα, όταν πήγα να τον ευχαριστήσω, ο πατήρ Αμβρόσιος άγγιξε με το ραβδί του το κεφάλι μου που πονούσε και από εκείνη τη στιγμή δεν αισθάνομαι πια κανενός είδους πονοκέφαλο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ " ΕΦΤΙΑΞΕ ΑΤΕΛΗ ΚΟΣΜΟ Ο ΘΕΟΣ; "

Αρχίζει ο άθεος να μας εξηγεί γιατί δεν πιστεύει στον Θεό. Μας μιλάει για τη φρικτή ζωή που ζούμε στη γη. Για τους πολέμους, για τα παιδάκια που πεθαίνουν χωρίς ο Θεός να επεμβαίνει, για τις θλίψεις και τη "ζωή - κόλαση" τής γης, για κάθε τι που μπορεί να μας μαυρίσει την ψυχή. Και καταλήγει: "Αν υπήρχε Θεός, θα ήταν έτσι ο κόσμος;"

Με μια ΡΗΧΗ σκέψη σαν τών αθεϊστών, φαίνεται ότι έχει κάποιο δίκιο σε αυτά που λέει. Όμως όσο αναλύουμε τα λεγόμενά του, αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά είναι "προφάσεις εν αμαρτίαις", ώστε να καλύψει την απιστία του!

Και πρώτα - πρώτα, αν ο κόσμος είναι τόσο ΦΡΙΚΤΟΣ όσο τον παρουσιάζει, Γιατί ο ίδιος ο αθεϊστής δεν αυτοκτονάει για να γλιτώσει από αυτή την ΚΟΛΑΣΗ; Γιατί εξακολουθεί να ζει σε έναν τέτοιο κόσμο; Μήπως γιατί ο κόσμος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τόσο φρικτός όσο θέλει να μας πείσει; Μήπως γιατί όλα αυτά τα απαξιωτικά που λέει, είναι απλώς ΓΕΝΙΚΕΥΣΕΙΣ σπανίων περιστατικών; Μήπως γιατί όσο σύντομη κι αν είναι η ζωή, όσες πίκρες κι αν έχει, είναι ένα Θείο Δώρο; Είναι το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε ποτέ; Μήπως γιατί οι χαρές τού κόσμου είναι πολλαπλάσιες από τις λύπες του;

"Ναι, αλλά μερικοί αυτοκτονούν!" Ίσως μας πει ο άθεος. Σύμφωνοι! Όμως αυτοί είναι "ΜΕΡΙΚΟΙ!" Και αν για "μερικούς" η ζωή είναι αβάσταχτη, για τη συντριπτική πλειοψηφία τών ανθρώπων είναι χαρά και ευλογία και ευτυχία! Και μάλιστα και για τους ίδιους που αυτοκτονούν, το ίδιο καλή είναι η ζωή, και μόνο κατά τον καιρό τής αυτοκτονίας τους γίνεται αβάσταχτη και αυτοκτονούν. Πάλι δηλαδή δεν μπορούμε να γενικεύσουμε τις εξαιρέσεις για να χαρακτηρίσουμε το δώρο τής ζωής. Η συντριπτική πλειονότητα τής ανθρωπότητας, θεωρεί τη ζωή ΔΩΡΟ και ευλογία και κάτι καλό. Ακόμα και η συντριπτική πλειοψηφία τών αυτοκτονούντων, ως τη στιγμή που κάτι "χάλασε" στη ζωή τους, έτσι τη θεωρούσαν. Γι' αυτό έφθασαν ως αυτή την ηλικία, και δεν αυτοκτόνησαν ενωρίτερα! Αλλά για να μην ξεφεύγει ο άθεος από τη συζήτηση, το ερώτημα δεν ήταν αν αυτοκτόνησαν άλλοι, αλλά ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΑΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ!

"Θα αυτοκτονούσα αν δεν είχα οικογένεια να φροντίσω" ίσως μας πει για να ξεφύγει από το αμείλικτο ερώτημα. Όμως κι εδώ μπλέκει περισσότερο. Γιατί αν η ζωή είναι τόσο κακή, ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙ; Αν ο θάνατος είναι λύτρωση, γιατί δεν σκοτώνει (λυτρώνει) την οικογένειά του, και μετά να αυτοκτονήσει και αυτός; Αν πίστευε αυτά που έλεγε, ότι η ζωή είναι τόσο κακή, δεν θα άφηνε την οικογένειά του σε έναν τόσο αβάσταχτο κόσμο! Και όχι μόνο την οικογένειά του, αλλά θα έπρεπε να σκοτώσει μαζί και όσους περισσότερους συνανθρώπους του μπορεί για να τους... σώσει!

"Μα η οικογένειά μου και ο υπόλοιπος κόσμος θέλει να ζήσει! Δεν έχω το δικαίωμα να τους το στερήσω!" Θα μας απαντήσει ο άθεος. Και έτσι έρχεται στα λόγια μας. Ότι η ζωή είναι δώρο, ευλογία και χαρά. Δεν είναι ο μαύρος κόσμος που μας παρουσιάζει, για να καλύψει την απιστία του. Κι αν η ζωή είναι δώρο, πρέπει να αναζητήσουμε τον Δωρητή!

Αν όλος ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί τη ζωή ΕΥΛΟΓΙΑ, και μόνο μερικοί άθεοι τη θεωρούν "κόλαση", τότε... κάτι δεν πάει καλά ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ, και όχι με τον υπόλοιπο κόσμο! Αν ο υπόλοιπος κόσμος έχει ως αγαθό του τη ζωή και αυτοί τον θάνατο, αν ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει τις χαρές τής ζωής και ευλογεί τον δημιουργό, ενώ αυτοί τα βλέπουν όλα μαύρα και τον κατηγορούν, τότε ίσως θα πρέπει να επισκεφθούν κάποιον ψυχίατρο, (αν όχι τον τοπικό νεκροθάφτη). Μήπως δεν είναι η δυστυχία που τους κάνει να είναι τόσο απαισιόδοξοι, παρά η δική τους ΑΠΙΣΤΙΑ;

Γιατί υπάρχει η δυστυχία στον κόσμο;

Όμως ο άθεός μας θα επιμείνει: "Ναι, βέβαια, ωραία είναι η ζωή για τους περισσοτέρους ανθρώπους. Γιατί όμως, έστω και αυτοί οι λίγοι να βασανίζονται αν υπάρχει Θεός;"

Τώρα πλέον, ο άθεός μας αρχίζει να λογικεύεται. Δεν βλέπει πια τον κόσμο κολαστήριο, αλλά κάτι καλό, και μόνο μερικοί εκεί μέσα δυστυχούν. Και έτσι είναι πράγματι! Γιατί λοιπόν να είναι έτσι;

Ακριβώς λόγω τής απιστίας! Ο Θεός μας έδωσε συνείδηση, που δείχνει τι είναι το καλό και τι το κακό. Την ακούμε; Ή κάνουμε ό,τι μας καπνίσει; Και μας απεκάλυψε μέσω τού Χριστού τι είναι το σωστό: "Να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό μας". Αυτή είναι η εντολή που συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες.

Αν αγαπούσε ο καθένας μας τον συνάνθρωπό του σαν τον εαυτό του θα τον έκλεβε; Θα τον σκότωνε; Θα τον βασάνιζε; Αν ακούγαμε την εντολή τού Θεού, δεν θα έπαυαν αυτόματα οι περισσότερες δυστυχίες τού κόσμου;

Όμως είμαστε νοήμονες, και ο Θεός τους νοήμονες τους έπλασε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ να επιλέξουν πώς θα ζήσουν. Και την ελευθερία οι άνθρωποι την ύμνησαν σε όλους τους αιώνες. Είναι αγαθό η ελευθερία, και ο Θεός ΤΗ ΣΕΒΕΤΑΙ. Και μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ, (γιατί οι "εντολές" Του στην πραγματικότητα είναι ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ) και να ζήσουμε ελεύθεροι από τα πάθη με ευτυχία, ή να επιλέξουμε τη δική μας ανεξάρτητη ΑΘΕΗ πορεία, και να κάνουμε τη ζωή μας κόλαση.

Η ομοίωση με τον Θεό, (που είναι ο σκοπός τού Θεού για τον άνθρωπο), προϋποθέτει ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΝΤΑ, όπως Εκείνος είναι ελεύθερος.

Η ανθρωπότητα έχει επιλέξει τη δική της ανεξάρτητη πορεία. Και τα όσα παθαίνουμε, είναι τα αποτελέσματα αυτής τής ανυπακοής μας προς τον Θεό. Δική μας η επιλογή, δική μας η ταλαιπωρία. Ο Θεός δεν φταίει σε τίποτα. Μας προειδοποίησε. Αν ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι το κατανοούσαν αυτό, και τού ζητούσαν να έρθει να μας σώσει, ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ. Όμως τώρα η πλειονότητα τών ανθρώπων επέλεξε μια δική της πορεία, και ούτε καν διανοούνται να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό. Μάλιστα τον κατηγορούν για τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ λάθη, που τους φέρνουν σε αδιέξοδο!

Όμως οι άγιοι ΑΠΟ ΤΩΡΑ βιώνουν τον Παράδεισο! Επειδή πρόσεξαν στα λόγια Του.

Η αιτία τής θλίψης τών δικαίων

"Όμως ο κόσμος είναι ατελής! Ακόμα και αν τηρούσαν τις εντολές τού Θεού οι άνθρωποι θα πέθαιναν! Και αυτοί που τις τηρούν και τώρα, πάλι πεθαίνουν!" Ίσως θα μας πει ο άθεος συζητητής μας. Όμως αυτό δεν είναι σωστό, ούτε για πριν, ούτε για τώρα.

Ο Θεός επέλεξε ως "εκπρόσωπο" τής ανθρωπότητας έναν αγνότατο άνθρωπο, τον Αδάμ, για να εγκαταστήσει τον παράδεισο και την αιώνια ζωή στον κόσμο. Μόνο ο Χριστός μπορούσε να συγκριθεί με αυτόν σε αγνότητα και καλοσύνη. Κανείς άλλος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιτύχει κάτι τέτοιο. Όμως ακόμα και ο Αδάμ απέτυχε! Επέλεξε ελεύθερα το δικό του δρόμο. Και ΔΕΝ άνοιξε το δρόμο τής ανθρωπότητας για τον Παράδεισο.

Όμως αυτό στο οποίο απέτυχε ο Αδάμ, το πέτυχε ο Χριστός. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει αυτό που δεν μπορούσαμε εμείς. Να νικήσει για εμάς την ατέλεια και τον θάνατο, και να μπορούμε να ζούμε για πάντα με ευτυχία, (όσοι από εμάς θελήσουμε να δώσουμε σημασία στον Θεό).

Αλλά η ανθρωπότητα 2.000 χρόνια μετά, εξακολουθεί να αρνείται τον Χριστό, και να μην επιθυμεί να δεχθεί τη δικαιοσύνη του. Έτσι ακόμα και οι δίκαιοι, αυτοί που φωτίσθηκαν και θεώθηκαν από τον Χριστό, είναι υποχρεωμένοι ακόμα να ζουν και ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ σε έναν ατελή κόσμο. Εξ' αιτίας τών πολλών, ταλαιπωρούνται και οι λίγοι δίκαιοι. Μόνο που όταν πια φεύγουν από τον κόσμο αυτό, οι ψυχές τους ελεύθερες πια από τους εναντίους τής σωτηρίας, ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ. Άρα δεν πεθαίνουν οι δίκαιοι. Ζουν αιώνια και μοιράζονται τη ζωή τού Θεού. Και όταν η ανθρωπότητα ενωμένη Τον καλέσει, θα επιστρέψουν πάλι εδώ να ζήσουν με σώματα σε μια άφθαρτη τέλεια κτίση.

"Αυτά είναι φαντασίες! Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι οι δίκαιοι είναι στον Παράδεισο; Ποιος τους είδε ποτέ;" θα μας ρωτήσει πάλι ο άθεος.

Όμως εδώ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙ! Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από εμφανίσεις τών Αγίων τής Εκκλησίας. Εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν σήμερα να βεβαιώσουν ότι είδαν και βοηθήθηκαν από τους αγίους, που ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Αυτή η άρνηση τών εκατομμυρίων μαρτυριών, αφήνει τους άθεους αναπολόγητους.

Και οι λόγοι που οι άθεοι δεν είχαν φανέρωση τού Θεού και τών αγίων στη ζωή τους, αλλά μόνο στους πιστούς, γίνονται τέτοιες φανερώσεις, είναι δύο:

Ο πρώτος επειδή σέβονται την επιθυμία τών αθέων να αρνηθούν τον Θεό, και ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ, και ο δεύτερος είναι, ότι οι άθεοι που ο Θεός διέκρινε στην καρδιά τους καλή προαίρεση (και κατά βάθος επιθυμία γι' Αυτόν), όταν τους φανερώθηκε, ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΕΟΙ!

Η ατέλεια τού κόσμου

Ο κόσμος φυσικά δεν είναι τέλειος. Μάλιστα κάποιοι άθεοι, έχουν σχηματίσει και καταλόγους ατελειών τού ανθρώπινου σώματος, για να δείξουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι τέλειο δημιούργημα, και να αποφανθούν, ότι μόνο ένας ανύπαρκτος (ή ατελής) θεός, θα έφτιαχνε ένα ατελές δημιούργημα! Για παράδειγμα μας αναφέρουν το λεγόμενο "τυφλό σημείο" που υπάρχει στο ανθρώπινο μάτι, οφειλόμενο σε κατασκευαστικό εμπόδιο που αφήνει ένα σημείο τού οπτικού πεδίου ακάλυπτο (αλλά από συνήθεια δεν το αντιλαμβανόμαστε). Λένε λοιπόν, ότι αν ο Θεός ήταν "τέλειος μάστορας", θα είχε κατασκευάσει το μάτι χωρίς τυφλό σημείο, κάτι που είναι εφικτό, με μια απλή μετατόπιση τού "εμποδίου" που εμποδίζει το φως.

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους ότι ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο κόσμος είναι τέλειος. Άλλωστε αυτό ακριβώς το αναφέρει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή, όταν στη Γένεση λέει σαφώς ότι ο κόσμος πλάσθηκε "καλός λίαν" και ΟΧΙ ΤΕΛΕΙΟΣ.

Θα συμφωνήσουμε επίσης μαζί τους, ότι ένας τέλειος Θεός, πλάθει και τέλεια δημιουργήματα.

Πότε όμως είναι τέλεια τα δημιουργήματα τού τελείου Θεού;

Μόνο ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ! Κατά τη διάρκεια τής δημιουργίας, τα πλάσματα είναι ΑΤΕΛΗ. Ατελές, δεν είναι μόνο αυτό που δεν είναι τέλειο. Α-τελές είναι και αυτό που δεν έχει ακόμα τελειώσει! Και η δημιουργία τού Θεού ακόμα δεν τελείωσε.

Ο Θεός δεν είχε σκοπό να πλάσει απλώς πλανήτες και βιολογικά όντα. Ούτε καν απλώς νοήμονα βιολογικά όντα. Ο σκοπός τού Θεού ήταν να πλάσει ΘΕΟΥΣ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ. Να πλάσει όντα που θα έφθαναν να μοιρασθούν τη δική Του Θεία Ζωή. Και μόνο τότε η δημιουργία θα θεωρείται ΤΕΛΕΙΑ.

Η κτίση όλη, (όπως έχει δείξει με εκπληκτικό και δραματικό τρόπο η Κβαντική Μηχανική), εξαρτά την ίδια της την ύπαρξη από ΤΟΝ ΝΟΗΜΟΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ. Η νόηση είναι η κινητήρια και καθοριστική δύναμη που ορίζει την κτίση. Ο άνθρωπος, ως το αποκορύφωμα τής κτίσης, θα είναι αυτός που θα οδηγήσει και την υπόλοιπη κτίση στην τελείωση. Ως τότε, η κτίση που εξαρτάται από τον άνθρωπο, θα είναι ατελής, και θα περιμένει την αφθαρτοποίησή της, όπως το περιέγραψε ο απόστολος Παύλος:

"18 Λογίζομαι γαρ ότι ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς. 19 η γαρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται. 20 τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ’ ελπίδι 21 ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. 22 οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν· 23 ου μόνον δε, αλλά και αυτοί την απαρχήν του Πνεύματος έχοντες και ημείς αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, την απολύτρωσιν του σώματος ημών" (Ρωμαίους 8/η΄ 18-23).

Δική μας ελεύθερη μετάφραση: "18 Επειδή σκέφτομαι, ότι δεν είναι άξια τα παθήματα τού τωρινού καιρού, να συγκριθούν με τη δόξα που θα αποκαλυφθεί σ' εμάς. 19 Επειδή η προσμονή τής κτίσης περιμένει την αποκάλυψη τών γιών τού Θεού (τών τελειοποιημένων αγίων). 20 Επειδή η κτίση υποτάχθηκε στη ματαιότητα, όχι επειδή το ήθελε, αλλά γι' αυτόν που την υπέταξε. Με την ελπίδα 21 ότι και αυτή η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία τής φθοράς, στην ελευθερία τής δόξας τών τέκνων τού Θεού. 22 Επειδή γνωρίζουμε ότι όλη η κτίση μαζί στενάζει και πονάει μέχρι τώρα. Και όχι μόνο αυτή, αλλά και εμείς που έχουμε τα πρωτοκάρπια τού Πνεύματος, και εμείς μέσα μας στενάζουμε περιμένοντας την υιοθεσία, την απολύτρωση τού σώματός μας".

Καλούμε λοιπόν κάθε άνθρωπο, να ενώσει τη φωνή του και τις προσπάθειές του με το Σώμα τού Χριστού την Εκκλησία, και να Τον προσκαλέσει μαζί μας, για να πάψει κάθε θλίψη και πόνος στην ανθρωπότητα:

"Και θα εξαλείψει ο Θεός κάθε δάκρυ από τα μάτια τους. Και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Γιατί τα πρώτα πέρασαν. Και είπε Αυτός που κάθεται στο θρόνο: "Να! Τα κάνω όλα καινούργια!" (Αποκάλυψις 21/κα΄ 3-5).

 

Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου

 Περί λογισμών βλασφημίας
(οι οποίοι είναι ανέκφραστοι)

... 1. Από δηλητηριώδη ρίζα και φοβερή μητέρα -εννοώ την μολυσμένη υπερηφάνεια- ακούσαμε προηγουμένως ότι προέρχεται ένας πολύ φοβερός απόγονος, δηλαδή η ανέκφραστη βλασφημία. Γι΄αυτό είναι ανάγκη να την φέρωμε στην μέση, διότι δεν είναι τυχαίος εχθρός, αλλά εχθρός και αντίπαλος φοβερώτερος από κάθε άλλον. Το δε χειρότερο είναι, ότι δεν μπορείς εύκολα να την εκφράσης και να την εξομολογηθής ή να την στηλιτεύσης ενώπιον πνευματικού ιατρού. Εξ αιτίας αυτού πολλές φορές αυτή η ανόσιος έφερε πολλούς σε απόγνωσι και απελπισία και κατέστρεψε κάθε τους ελπίδα, όπως το σαράκι το ξύλο.

2. Αυτή λοιπόν, αυτή η παμμίαρη βλασφημία ευχαριστείται πολλές φορές κατά την διάρκεια των αγίων συνάξεων και ακόμη την φρικτή ώρα της τελέσεως των Μυστηρίων να υβρίζη τον Κύριον και τα τελούμενα άγια μυστήρια. Από αυτό αντιλαμβανόμεθα πλήρως ότι δεν τα πρόφερε τα ανείπωτα και ασεβή και ακατανόητα εκείνα λόγια η ιδική μας ψυχή, αλλά ο αντίθεος δαίμων, ο οποίος εκδιώχθηκε από τους ουρανούς, διότι και εκεί σκέφθηκε να βλασφημήση τον Κύριον.

Διότι αν ήταν ιδικά μου τα άσεμνα και απρεπή εκείνα λόγια, πώς δέχομαι το δώρο της Θείας Κοινωνίας και το προσκυνώ; Πώς μπορώ να υβρίζω και να δοξολογώ συγχρόνως;

3. Πολλούς πολλές φορές ο απατεών δαίμων της βλασφημίας τους ωδήγησε σε παραφροσύνη.

Διότι κανείς άλλος λογισμός δεν είναι τόσο δύσκολος στην εξαγόρευσί του όσο αυτός. Γι΄αυτό πολλές φορές σε πολλούς εγήρασε μέσα τους. Και ως γνωστόν τίποτε δεν ισχυροποιεί τους δάιμονες και τους λογισμούς εναντίον μας, όσο το να τους τρέφωμε και να τους αποκρύπτωμε μέσα στην καρδιά μας ανεξομολόγητους.

4. Κανείς ας μη θεωρή τον εαυτόν του αίτιο για τους λογισμούς της βλασφημίας. Ο Κύριος, ο οποίος είναι καρδιογνώστης, γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδικά μας αυτού του είδους τα λόγια και οι σκέψεις, αλλά των εχθρών μας.

5. Η μέθη είναι αιτία στο να σκοντάφτη κάποιος. Ομοίως και η υπερηφάνεια είναι αιτία των απρεπών λογισμών. Και εκείνος πού εσκόνταψε είναι αναίτιος γι΄αυτό, αλλά θα τιμωρηθή πάντως, διότι εμέθυσε.

6. Όταν εσταθήκαμε να προσευχηθούμε, ξεσηκώθηκαν εναντίον μας οι ακάθαρτοι εκείνοι και ανείπωτοι λογισμοί. Και μόλις ετελειώσαμε την προσευχή, έφυγαν αμέσως. Διότι δεν συνηθίζουν να μάχωνται εκείνους πού δεν τους μάχονται.

7. Όχι μόνο τον Θεόν και τα θεία ο άθεος αυτός δαίμων βλασφημεί, αλλά και προφέρει μέσα στον νου μας μερικά αισχρότατα και άπρεπα λόγια, για να εγκαταλείψωμε την προσευχή ή για να πέσωμε σε απόγνωσι. Έτσι πολλούς τους εμπόδισε από την προσευχή και πολλούς τους απεμάκρυνε από τα Μυστήρια.

Σε μερικούς κατέτηξε τα σώματα από την λύπη. Άλλους ο πονηρός αυτός και απάνθρωπος τύραννος τους εδάμασε με την νηστεία και δεν τους επέτρεψε την παραμικρή ανακούφισι.

Και κατώρθωσε να πείση όχι μόνο τους κοσμικούς, αλλά και τους μοναχούς, ότι δεν τους απολείπεται πλέον καμμία ελπίδα σωτηρίας και ότι είναι ελεεινότεροι από όλους τους απίστους και από αυτούς τους ειδωλολάτρες ακόμη.

8. Όποιος ενοχλείται από το πνεύμα της βλασφημίας και θέλει να απαλλαγή απ΄αυτό, ας εννοήση καλά ότι αιτία αυτών των λογισμών δεν είναι η ιδική του ψυχή, αλλά ο ακάθαρτος δαίμων, πού είπε κάποτε προς τον Κύριον: «Ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης μοι» (Ματθ. δ΄ 9).

Για τούτο και εμείς ας τον περιφρονούμε και ας μη υπολογίζωμε καθόλου τα λεγόμενά του και ας του λέγωμε: «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά. Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αυτώ μόνω λατρεύσω» (πρβλ. Ματθ. δ΄ 10)∙ «σού δε επιστρέψει ο πόνος και ο λόγος επί την κεφαλήν σου, και επί την κορυφήν σου η βλασφημία σου καταβήσεται» (πρβλ. Ψαλμ. ζ΄ 17) έν τώ νύν αιώνι και έν τώ μέλλοντι».

9. Όποιος προσπαθεί να παλαίψη εναντίον του δαίμονος της βλασφημίας με διαφορετικό από τον προηγούμενο τρόπο, ομοιάζει μ΄εκείνον πού επιχειρεί να συλλάβη την αστραπή με τα χέρια του. Διότι πώς είναι δυνατόν να συλλάβη ή να αντειπή ή να παλαίψη εναντίον εκείνου πού επέρχεται στην καρδιά ξαφνικά σαν άνεμος, πού είναι τα λόγια του γρηγορώτερα από την ριπή του οφθαλμού, και πού αμέσως γίνεται άφαντος;

10. Όλοι οι εχθροί ίστανται απέναντί μας και μάχονται και αργούν κάπως και δίνουν καιρό στον ανταγωνιστή τους. Αυτός όμως όχι! Αλλά μόλις φάνηκε έφυγε, και μόλις ωμίλησε ανεχώρησε.

11. Πολλές φορές τούτος ο δαίμων συνηθίζει να εισχωρή στον νου των πιο απλών και πιο ακεραίων, διότι αυτοί θορυβούνται και ταράσσονται υπερβολικά, πολύ περισσότερο από τους άλλους. Και σ΄αυτούς, έχομε την γνώμη, ότι ο πόλεμος οφείλεται εξ ολοκλήρου στον φθόνο των δαιμόνων και όχι στην οίησι.

12. Ας παύσωμε να κρίνωμε και να κατακρίνωμε τον πλησίον, και τότε δεν πρόκειται να φοβηθούμε τους λογισμούς της βλασφημίας. Διότι αφορμή και ρίζα του δευτέρου είναι το πρώτο.

13. Εκείνος πού είναι κλεισμένος σ΄ένα σπίτι, ακούει τα λόγια αυτών πού περνούν απ΄έξω, χωρίς να συνομιλή μαζί τους.

Παρομοίως και η ψυχή πού ζη με αυτοσυγκέντρωσι, ταράσσεται ακούοντας τις βλασφημίες πού προφέρει διερχόμενος ο διάβολος.

14. Όποιος περιφρονεί τούτον τον δαίμονα, ελευθερώθηκε από το πάθος. Όποιος σοφίζεται να αγωνισθή εναντίον του διαφορετικά, στο τέλος νικάται. Διότι εκείνος που προσπαθεί να συλλάβη τα πνεύματα με λόγια, ομοιάζει με εκείνον πού προσπαθεί να κλείση κάπου τους ανέμους. Κάποιος εκλεκτός μοναχός, ενοχλούμενος είκοσι χρόνους από τούτον τον δαίμονα, έλυωσε την σάρκα του με νηστείες και αγρυπνίες. Και αφού δεν είδε από αυτά καμμία ωφέλεια, έγραψε το πάθος σε χαρτί και επήγε και το έδωσε σε κάποιον άγιο άνδρα. Έπεσε δε κατά πρόσωπον στην γη και δεν μπορούσε να ανυψώση προς αυτόν το βλέμμα του. Ο γέροντας μόλις το διάβασε, χαμογέλασε, και αφού σήκωσε τον αδελφό, του λέγει: «Βάλε, τέκνον μου, το χέρι σου στον αυχένα μου». Αφού το έβαλε ο αδελφός, του λέγει ο μέγας εκείνος: «Ας είναι επάνω στον τράχηλό μου, αδελφέ, αυτή η αμαρτία, όσα χρόνια την είχες ή θα την έχης ακόμη. Μόνο εσύ να μην την υπολογίζης πλέον καθόλου». Και ο αδελφός αυτός διαβεβαίωνε ότι δεν πρόφθασε να βγει από το κελλί του γέροντος, και το πάθος έγινε άφαντο. Τούτο το περιστατικό μου το διηγήθηκε δοξάζοντας τον Θεόν ο ίδιος αδελφός στον οποίο συνέβη.

Όποιος ενίκησε τούτο το πάθος απεμάκρυνε την υπερηφάνεια.
 

Γ. ΙΩΣΗΦ " ΑΣΚΗΣΗ - Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ "

Νόμοι και τρόποι του πνευματικού πολέμου κατά τους Πατέρες

Έχοντας υπ' όψη την πνευματική εμπειρία των Πατέρων μας επιχει­ρούμε να σημειώσουμε σύντομα και περιληπτικά τα είδη των μελών και των μέσων τα οποία χρησιμοποιούνται κατά τη μάχη και την πάλη της νόμιμης άθλησης.

 

Αρετές και πάθη

Ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον «Περί αρετήν και κακιών» λόγο του μας εισάγει στο θέμα γράφοντας: «Πρέπει να ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους. Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις είναι: Νους, διάνοια, γνώ­μη, φαντασία και αίσθηση. οι σοφοί τις ονομά­ζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι αυτές: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή. Γι' αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες. Ώστε είναι αναγκαίο να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά. Ψυχικές αρετές είναι εν πρωτοις οι τεσσερεις γενικώτατες αρετές, οι όποιες είναι: Ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. Από αυτές γεννιούνται οι ψυχικές αρετές: Πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπεί­νωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, αορ­γησία, θεία γνώση» και γενικά ολόκληρο το σύ­στημα του ήθους και του χρηστού βίου.

 «Σωματικές αρετές, η μάλλον εργαλεία των αρε­τών, που όταν γίνονται με γνώση κατά το θέλημα τον Θεού και μακριά από κάθε υποκρισία και αν­θρωπαρέσκεια, κάνουν τον άνθρωπο να προκόβει στην ταπείνωση και την απάθεια, είναι οι εξής: Περιεκτική εγκράτεια, νηστεία, πείνα, δίψα, αγρυ­πνία, συνεχής γονυκλισία, ξηροφαγία, φτώχεια, α­κτημοσύνη, σιωπή» και όσα δαμάζουν την ορμή της αταξίας του σώματος. Όπου όμως η σωματική α­σθένεια εμποδίζει την άσκησή τους αναπληρώνο­νται με την ταπείνωση και την ευχαριστία.

 «Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο και για τις ψυχικές και σωματικές κακίες, δηλαδή τα πάθη» Που είναι ο σκοπός της άσκησής μας. «Ψυχικά πάθη είναι η λήθη, η ραθυμία και άγνοια» τα οποία ονομάζονται γίγαντες των παθών. «Από τα τρία αυτά σκοτίζεται το μάτι της ψυχής, δηλαδή ο νους και κυριεύεται από όλα τα πάθη και σημειώ­νουμε μέρος από αυτά: Ασέβεια, κακοδοξία, δη λαδή η κάθε αίρεση, βλασφημία, θυμός, οργή, πι­κρία, μισανθρωπία, μνησικακία, κατάκριση, λύπη χωρίς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονεικία, ζήλεια, φθόνος, κενοδοξία, υπερηφάνεια, υποκρισία, ψευτιά, απιστία» και το σύνολο της ψυχικής δια­στροφής, που παραμορφώνει την ανθρώπινη προ­σωπικότητα και είναι ένα είδος δαιμονισμού.

 «Σωματικά πάθη» -αν τα ονομάσουμε έργα της ντροπής δεν κάνουμε λάθος- «είναι: Γαστρι­μαργία, λαιμαργία, απόλαυση, μέθη, λαθροφαγία, ποικιλότροπη φιληδονία, πορνεία, μοιχεία, ασέλγεια, αιμομιξία, κτηνοβασία, κακές επιθυμίες και όλα τα παρά φύση αισχρά πάθη: Κλοπή, Ιεροσυ­λία, ληστεία, φόνος» και οποιαδήποτε σαρκική χρε­οκοπία. «η εμπαθής παράχρηση των τερπνών του κόσμου, η φιλοσώματη ζωή που παχαίνει το νου και τον κάνει γήινο και κτηνώδη και δεν τον αφή­νει να σηκωθεί προς το Θεό και προς την εργασία τωνν αρετών.

Ρίζες όλων αυτών των παθών και πρωταίτιες είναι η φιληδονία, η φιλοδοξία και η φιλαργυρία, από τις οποίες γεννιέται κάθε κακό. Δεν αμαρτά­νει ποτέ ο άνθρωπος, αν πρωτύτερα δεν υπερισχύσουν και δεν τον κατακυριεύσουν οι δυνατοί γίγαντες, δηλαδή η λήθη, η ραθυμία και η άγνοια. Αυτές (τις ρίζες) τις γεννά η ηδονή, η άνεση και η αγάπη της δόξας των ανθρώπων και του περι­σπασμού. Η πρώτη αιτία όλων αυτών και κακή μητέρα είναι, όπως προείπαμε, η φιλαυτία, δηλα­δή η παράλογη αγάπη του σώματος και η εμπα­θής προσκόλληση σ΄ αυτό.

Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι η εμπαθής φιληδονία είναι πολύμορφη και πολύτροπη», που άπ' αυτήν δύσκολα γλυτώνει ο ακουραστος αγω­νιστής.

 «Γιατί είναι πάρα πολλές οι ηδονές που τρα­βούν προς τον εαυτό τους τα μάτια της «ψυχής» γιατί ενώνονται όλες οι κρούσεις σε πάθη και επι­θυμίες ψυχικές και σωματικές και ο νόμος της διαστροφής κυριεύει και αλίμονο στην ψυχή στην οποία μαράνθηκε ο φόβος του Θεού και η αγάπη προς αυτόν, από την οποία έρχεται η επιμέλεια των αρετών. Εάν αυτά δεν υπάρχουν έξ' αιτίας του νυσταγμού της αμέλειας, τότε αιχμαλωτίζει η προσκόλληση στα γήινα με τις ακατονόμαστες ηδονές και ανατρέπεται κάθε ισορροπία. Εάν ε­πικρατήσει η κατάσταση της αμέλειας, τότε αλί­μονο!, γεννιέται η συνήθεια, που έχει δύναμη ως δεύτερη φύση και οδηγεί στο θάνατο.

 

Το τριμερές της ψυχής και η θεραπεία τον

Οι θειότατοι Πατέρες μας για να έχουμε ακρι­βέστερη γνώση για τις ροπές των παθών, μας μί­λησαν με σαφήνεια για το τριμερές της ψυχής.

«Η ψυχή του ανθρώπου διαιρείται σε τρία μέρη (ή ιδιότητες ή ενέργειες ή δυνάμεις) το λο­γιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Του λογι­στικού αμαρτήματα είναι αυτά: Απιστία, αίρεση, αφροσύνη, βλασφημία, αχαριστία και οι συγκα­ταθέσεις των αμαρτημάτων, οι οποίες γίνονται από το παθητικό μέρος της ψυχής. Η ίαση και η θεραπεία αυτών των κακών είναι η βέβαιη και αδίστακτη (χωρίς δισταγμό) πίστη στο Θεό και τα αληθινά και χωρίς πλάνη Ορθόδοξα δόγματα της ευσέβειας η συνεχής μελέτη των λόγων του Πνευ­ματος, η καθαρή και αδιάλειπτη προσευχή και η ευχαριστία προς το Θεό.

Τα αμαρτήματα τον θυμικού είναι τα εξής: Η ασπλαγχνία, το μίσος, η ασυμπάθεια, η μνησικα­κία, ο φθόνος, ο φόνος» και τα συναφή από τα οποία εξαφανίζεται η έννοια της αγάπης. « Η ίαση και η θεραπεία τους είναι η φιλανθρωπία, η αγά­πη, η πραότητα, η φιλαδελφία, η συμπάθεια, η ανεξικακία και η καλωσυνη.

Του επιθυμητικού τα αμαρτήματα είναι τα εξής: Η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η οινοποσία, η πορνεία, η μοιχεία, η ακατονόμαστη ακαθαρσία, η ασέλγεια, η δίψα του ακόρεστου πλουτισμού και των ηδονών που βρίσκεται η γενική αιχμαλω­σία. Η ίαση και θεραπεία αυτών είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η σκληραγωγία, η ακτημοσύνη, το σκόρπισμα των χρημάτων στους φτωχούς η επιθυμία των μελλόντων εκείνων αθάνατων αγαθών, ο πόθος της βασιλείας του Θεού και η επιθυμία της θείας υιοθεσίας».

Οι λογισμοί και η αντιμετώπισή τους

 «Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο για τη διά­γνωση των εμπαθών λογισμών, από τους οποίους γεννιέται κάθε αμαρτία. Οχτώ είναι οι βασικοί λογισμοί της κακίας: Της γαστριμαργίας, της πορ­ νείας, της φιλαργυρίας, της οργής, της λύπης, της ακηδίας, της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας. Το να μας παρενοχλούν η να μη μας παρενοχλούν οι οκτώ αυτοί λογισμοί δεν είναι στην εξουσία μας. Το να επιμένουμε όμως σ' αυτούς ή να μη επιμένουμε, να κινούμε τα πάθη ή να μην τα κι­νούμε, αυτό είναι στην εξουσία μας. Εάν δεν αντι­σταθήκαμε και συνομιλήσαμε μ' αυτούς, επειδή μας άρεσαν και εάν απέκτησαν εξουσία αυτό ο­φείλεται στη συγκατάθεσή μας.

Ο τρόπος της κρούσης και επαφής τους με μας, ως θύρα της εισόδου τους, είναι ο νους. Στους λογισμους αυτούς διακρίνουμε τα εξής: Προ­σβολή, συνδυασμό, πάλη, πάθος, συγκατάθεση» (που πλησιάζει και μοιάζει με την πράξη), ενέρ­γεια και αιχμαλωσία.

 «Προσβολή είναι η απλή υπόμνηση η παρα­κίνηση του διαβόλου, για να φανεί η πρόθεσή μας, η προτίμησή μας. Αυτό δεν εξαρτάται από μας και ούτε μας κρίνει. Συνδυασμός είναι η παραδοχή του λογισμού που μας υποβάλλει ο εχθρός και μ' ένα τρόπο, η μελέτη του πονηρού λογισμού και η ηδονική συνομιλία με την προαί­ρεσή μας. Πάλη είναι η αντίσταση στο λογισμό που γίνεται ή προς κατάργηση του πάθους, που αυτός περιέχει, ή προς συγκατάθεση. Πάθος είναι η έξη που δημιουργείται από το συνδυασμό του λογισμού και η κατά κάποιο τρόπο συνεχής μελέ­τη και φαντασία. Συγκατάθεση είναι η συγκατά­νευση στο πάθος που περιέχει ο λογισμός, σαν απόφαση. Ενέργεια είναι η ίδια η πράξη του εμπαθούς λογισμού, στον οποίο συγκατατεθήκα­με. Και αιχμαλωσία είναι η βίαιη και αθέλητη, ακούσια απαγωγή της καρδιάς που τυραννιέται από προηγούμενο εθισμό στην αμαρτία και από τη μακροχρόνια συνήθεια.

Όποιος λοιπόν αντιμετωπίζει απαθώς το πρώτο, δηλαδή την προσβολή ή το διώχνει αμέσως με αντίρρηση και σταθερότητα, έκοψε δια μιας και όλα τα επόμενα».

Στο τριμερές της ψυχής, όπως προαναφέρα­με, λογιστικό, θυμικό και επιθυμητικό, εάν κατα­μερίσουμε ανάλογες ενέργειες, ο άνθρωπος ορθο­ποδεί, εξυγιαίνεται και γίνεται μέτοχος των θείων επαγγελιών. Αυτό είναι το τέλος του σκοπού μας.

Όπως η ενέργεια της έξης (συνήθειας) κυρι­αρχεί και επιβάλλεται στα πονηρά και παράλογα, ας την εκμεταλλευτούμε για να μας συμπαραστα­θεί στην αγαθοεργία και καλωσύνη, ώστε ευκολώτερα να τηρούμε τις εντολές εφ' όσον η σννή­θεια ελαφρώνει το βάρος του αγώνα. Στην περιεκτική πατερική εμπειρία μαθαίνουμε ότι όποιος φοβάται η μάλλον όποιος πιστεύει στο Θεό, φοβάται την κόλαση. όποιος φοβάται την κόλαση, τηρεί τις εντολές. όποιος τηρεί τις εντολές υπομέ­νει τις θλίψεις. όποιος υπομένει τις θλίψεις απο­κτά την ελπίδα προς το Θεό και αυτή η ελπίδα χωρίζει το νου από κάθε άσκοπη προσπάθεια. αν από αυτήν αποχωριστεί ο νους, αποκτά την αγά­πη προς το Θεό.

Όρος και τρόπος αναμαρτησίας κατά τον με­γαλύτερο ανάμεσα στους ασκητές, Αρσένιο, είναι η ησυχία. Ο ίδιος παρακαλώντας το Θεό να του υποδείξει τρόπο βέβαιο της σωτηρίας άκουσε άπ' αυτόν:

-Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε, διότι αυτά είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας. Δια μέσου αυτών ο άνθρωπος έρχεται σε αίσθηση της ανθρώπινης ευτέλειας όπου βρίσκεται η ταπεινοφροσύνη. αυτή πάλι είναι γέννημα της γνώσης και η γνώση γέννημα των πειρασμών.

 

Οι επτά σωματικές πράξεις της μετάνοιας

Στην πρακτική των Πατέρων, που αναλύου­με, αναφέρονται και επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της με­τάνοιας.

Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετουν την ησυχία. Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια, που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σ' όσους είναιι ασθενείς χαρακτήρες, αλλά και άπ' αυτόν τον «ως λέοντα περιπατούντα και ζητούντα να μας καταπίη» (Α' Πέτρ. ε' 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής απο τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται αν θέλει να στρέψει τη σκέψη και ασχολία του προς το Θεό, άπ' όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακα­λύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο κα­θήκον.

Δεύτερη πράξη θεωρείται η νηστεία. Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής -η γαστριμαργία- ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του δια­βόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριός μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη. Ποιος τώρα μπορεί να αμφισβητήσει το βάθρο αυτό της μετάνοιας, της ανάπλασης, της ανάστασης, της σωτηρίας; Εάν ο αναμάρτητος και απαθής νη­στεύει -και μάλιστα παρατεταμένα- ποιος θα προφασιστεί αδυναμία η άρνηση; Αφήνω και την άσκηση της δίψας που οι έμπειροι της εγκράτειας προβάλλουν ως άριστο άθλημα κατά των παράλο­γων ορέξεων.

Την αγρυπνία, ως τρίτη πράξη, συνιστούν οι Πατέρες. Είναι το αποτελεσματικώτερο μέσο του φωτισμού του νου και γεννήτρια της προσευχής. Ο κόρος της υπνηλίας υποβιβάζει άμεσα τη διαύγεια του νου. Μειώνεται η διανοητική ι­κανότητα της λογικής φύσης να συγκρίνει, δια­κρίνει, επιλέξει και εφαρμόσει όσα η νόμιμη άσκη­ση απαιτεί. Η άγρυπνία, ως μέσο της φίλης των Πατέρων μας φιλοπονίας, πάντοτε προηγείτο στους ασκητικούς αγώνες. Και είναι γνωστή η υπερβολική άσκηση των Πατέρων στην αγρυ­πνία. Επέμεναν στα πολλαπλά οφέλη αυτής της αρετής, επειδή συντελούσε άριστα στη διανοητι­κή εργασία από την οποία εξαρτώνται όλα έφ' όσον «νους ορά και νους ακούει» και εκλέγει και εκτελεί.

Τέταρτη και Πέμπτη πράξη τοποθετούν οι Πατέρες την προσευχή και την ψαλμωδία. Πράγ­ματι διαιρούσαν την εργασία της προσευχής σε δυο τρόπους, που επικρατούν στην τόσο σημαντι­κή αυτήν παναρετή. Στο όνομα της προσευχής χάραξαν την έννοια της εσωστρέφειας και ειδικά της «κατά μόνας» προς το Θεό συνομιλίας. Εκεί ο καθένας επιρρίπτει τον εαυτό του μπροστά στη θεία ευσπλαγχνία και αγαθότητα και με επίμονη εξομολόγηση, δέηση, ικεσία, παράκληση ή και ευχαριστία αναφέρει τον πόνο και τον πόθο του προς «τον δυνάμενον σώζειν» Χριστό, το Θεό μας. Η ψαλμωδία χρησιμοποιείται στις ομαδικές συναθροίσεις των πιστών. Με την υμνολογία επι­τελείται εορταστικώτερα η κοινή προσευχή και αυτό είναι περισσότερο αποδεκτό και εφαρμόσι­μο από το λαό.

Εκτη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την ανά­ γνωση και μελέτη λόγων και παραγγελμάτων που μας κατευθύνουν στην εν Χριστώ πνευματική μας ζωή. Ο λόγος του Κυρίου μας «ο έ χων τας εντολάς μου» αυτο σημαίνει: Να μάθει και να κα­τανοήσει τις εντολές μου, το θέλημά μου και μετά να γίνει τηρητής (τηρών αυτάς). Και αυτός « έστιν ο αγαπών με». Στο Μωσαϊκό νόμο απαιτητικώτε­ρα διέταζε ο Θεός τη μελέτη του θελήματός του και την ενασχόληση με αυτό για να μη παραλεί­πεται, ως καθήκον, η ακριβής τήρηση και εφαρ­μογή του. «Εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός» (Ψαλμ. α' 2). Μια από τις σπουδαιό­τερες φροντίδες αυτού που θέλει να απαλλαγεί από τη λύσσα του «ωρυομενού ως λέοντος» εναντίον μας, κατά τον Παύλο, είναι το να «μη α­γνοώμεν τα νοήματα αυτού» (πρβλ. Β' Κορ. β' 11). Επειδή οι φίλοι και δούλοι τον Θεού «ουκ ίδίω θελήματι αλλά Πνεύματι Αγίω φερόμενοι ελάλη­σαν και έγραψαν» (πρβλ. Β' Πέτρ. α' 21), είναι πλέον καθήκον η μελέτη και έρευνα των λόγων και των συγγραφών τους προς πλήρη διαφώτιση και μάθηση του αόρατου πολέμο που ασίγαστα διεξάγουμε.

Έβδομη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την επερώτηση των εμπείρων για κάθε λόγο και πράξη. Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται το ταπεινό φρόνημα. Απουσιάζει η αυταρέσκεια και η απειρία. «Τοις ταπεινοίς» δίνει ο Κύριος το φωτισμό και τη Χάρη του.

Το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας και ετοιμασίας είναι η υπομονή, ώστε «μήτε θαρρείν μήτε απογινώσκειν» απ όσα συνήθως συμβαίνουν είτε χαροποιά είτε επίπονα.

Ο Γ ΠΠ ΚΑΙ Ο ΕΚ ΠΕΝΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

<<ΑΓΑΡ ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗΝ ΜΕΓΑΣ>>...

ΟΤΑΝ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΝΕΙ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ, ΘΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΞΙ ΜΙΛΙΑ

(ΕΞΑΜΙΛΙΑ: ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ)...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟΧΩΡΕΙ, ΣΥΜΠΤΥΣΣΕΤΑΙ...

ΤΟ ''ΞΑΝΘΟ ΓΕΝΟΣ'' (ΡΩΣΙΑ) ΔΡΑΤΤΕΤΑΙ ΤΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΩΝ ΔΑΡΔΑΝΕΛΛΙΩΝ...

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΥΝΤΡΙΒΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΕΔΑΦΗ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ...

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΟΝΤΑΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΝΟΗΤΕΣ (ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ) ΠΟΥ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ...

ΟΤΑΝ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΘΑ ΑΝΑΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΤΟΥ, ΘΑ ΑΝΑΔΙΠΛΩΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥΣ...
ΟΙ ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΦΟΥ ΣΥΝΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ ΚΑΙ ΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
(Ο ΘΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ''ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ'' ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΟΦΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΜΙΧΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΣΑΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ), ΘΑ ΣΠΕΥΣΟΥΝ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΥΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΘΑ ΗΤΤΗΘΟΥΝ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ''...
Η ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ...
ΜΕΣΑ ΣΕ 5,5 ΜΗΝΕΣ ΟΙ ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ...
ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ ΘΑ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΣΕ 4 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ: ΣΤΗΝ ΕΦΕΣΟ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΓΑΜΟ, ΣΤΗΝ ΜΕΛΑΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΙΘΥΝΙΑ.
ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΟΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΔΡΙΑΤΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ Η ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ...
ΑΛΛΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΘΑ ΚΑΤΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 'ΠΟΛΗΣ' ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΟΥΝ 18 ΕΘΝΗ...
Ο ΠΙΟ ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΣΤΗ ΞΗΡΑ, ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΒΙΑΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...
ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΘΟΔΙΟ, ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΒΟΥΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΛΕΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ!!
Ο ΛΕΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΟΤΙ <<ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΦΟΒΕΡΕΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΛΗΓΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΘΕΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ>>...
ΤΟΤΕ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΘΑ ΕΚΔΗΛΩΣΟΥΝ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΥΠΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΣΤΕΙ...
Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΑΓΓΕΛΟ ΣΤΗ ΓΗ, ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΡΦΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΝΑΡΕΤΟ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΗ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ'' ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...
Ο ΕΥΣΕΒΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ...
ΑΦΟΥ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΣΗΜΕΙΑ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ ΤΟ ΣΟΦΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΘΟΔΙΟ, Ο 'ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ' ΟΠΩΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΑΡΑΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ...
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΡΓΟ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΟΥΣ ΤΟΥ ΔΥΟ 'ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ'...
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΘΑ ΠΕΡΙΕΛΘΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΜΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΛΛΗ ΚΑΙ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΓΑΛΗ...
ΟΣΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΘΑ ΠΑΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ...
ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΟΡΝΕΑ ΣΑΡΚΟΦΑΓΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΑΓΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΤΩΜΑΤΑ...
ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΟΥΝ ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ...
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΕΙΡΗΝΗ...
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ (Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ) ΛΕΕΙ ΟΤΙ:
<<ΘΗΣΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΑΥΤΟΥ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑΝ ΕΠΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΩΣΕΙ ΤΑ ΞΑΝΘΑ ΓΕΝΗ>>..
ΞΑΝΘΑ ΓΕΝΗ ΕΝΝΟΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ...
ΟΙ ΑΓΓΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΝ ΜΕ ΚΑΛΟ ΜΑΤΙ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ...
ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΕΤΣΙ ΕΝ ΡΙΠΗ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΜΕ ΘΕΪΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΟΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΛΗΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ...
ΤΑ ΞΑΝΘΑ ΓΕΝΗ ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΟΤΑΓΟΥΝ Σ' ΑΥΤΟΝ ΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ...
ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ ΤΟ ΣΟΦΟ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ, ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ Κ.Τ.Λ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΥΑΡΕΣΤΗΣΑΝ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑ ΤΟΝ ΘΕΟ...
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΕΡΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ ΚΛΗΡΟΚΩΝ ΠΟΥ ΣΑΝ ΑΛΛΟΣ ΗΛΙΑΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΑΞΕΙ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ!!
ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ...
ΜΕΤΑ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΘΟΔΙΟ, ΘΑ ΕΙΡΗΝΕΥΣΕΙ ΤΑ''ΕΣΠΕΡΙΑ ΕΘΝΗ'', ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ...
Η ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ, ΜΑΣΩΝΙΣΜΟΥ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΘΕΪΣΤΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ, ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΜΙΑΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ (ΙΑΧΩΒΑΔΕΣ) ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΓΛΥΤΩΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΟΒΕΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ, ΕΝΑΣ 'ΠΟΙΜΕΝΑΣ', ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ...
ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ Η ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΝ ΚΑΤΟΘΩΘΗΚΕ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ...
ΟΙ 'ΠΡΟΝΟΗΤΕΣ' ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ...
ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΛΘΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΥΠΟΤΑΓΕΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΕΙΣΜΑ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΩΝ ΔΟΞΑΣΙΩΝ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΑΓΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΤΑΞΕΙ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ...
ΓΙΑ ΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟ 1/3 ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΠΤΙΣΘΕΙ ΘΑ ΣΩΘΕΙ...
ΕΠΕΙΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΛΛΥΡΙΑΣ (ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ, ΑΛΒΑΝΙΑ) ΝΑ ΔΕΧΘΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ...
ΥΣΤΕΡΑ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ ΤΟ ΣΟΦΟ ΘΑ ΕΡΗΜΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΦΑΓΕΣ...
ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟΥΤΟΥ ΘΑ ΥΠΟΤΑΓΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ...
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΖΗΛΟ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΤΑΞΕΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΣΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ...
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ: <<ΚΑΙ ΓΩΓ ΚΑΙ ΜΑΓΩΓ ΚΑΙ ΕΘΝΗ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤ' ΑΥΤΩΝ ΩΣΕΙ ΑΜΜΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΔΙΑΝΑΣΤΗΣΟΝΤΑΙ, ΦΟΒΟΣ ΔΕ ΜΕΓΑΣ ΓΕΝΗΣΕΤΑΙ ΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ...
ΤΟΤΕ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΛΑΥΣΕΙ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΗΣΕΤΑΙ ΠΥΡ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΑΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΓΕΝΗΣΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΗΝΗ ΕΝ ΟΛΗ ΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ>>...
ΤΑ ΕΘΝΗ ΑΥΤΑ, ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΜΜΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΟΜΙΛΕΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΙ ΛΕΕΙ:
<< ΚΑΙ Ο ΕΚΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΞΕΧΕΕ ΤΗΝ ΦΙΑΛΗ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΤΟΝ ΕΥΦΡΑΤΗ ΚΑΙ ΕΞΗΡΑΝΘΗ ΤΟ ΥΔΩΡ ΑΥΤΟΥ, ΙΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ Η ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΗΛΙΟΥ>>...
ΚΙΝΕΖΟΙ, ΙΝΔΟΙ, ΤΑΤΑΡΟΙ, ΜΟΓΓΟΛΟΙ, ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ, ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΟΙ, ΘΙΒΕΤΙΑΝΟΙ, ΑΒΓΑΝΙΣΤΑΝΟΙ, ΠΕΡΣΕΣ, ΚΑΛΜΟΥΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΣΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ...
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ ΠΟΛΥ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ...
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ...
ΓΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙ ΘΕΡΜΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΩΝ...
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΠΕΜΨΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΠΥΡ ΘΕΪΚΟ ΠΟΥ ΕΝ ΡΙΠΗ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΝΙΣΕΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ...
ΘΑ ΣΤΕΡΙΩΣΕΙ ΕΤΣΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΕΙΣΤΡΕΨΕΙ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ Η ΒΑΣΙΛΙΑΣ...
ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΣΙΛΕΥΣΕΙ ΜΕ ΣΙΔΗΡΑ ΠΥΓΜΗ, ΜΕ ΑΚΡΑ ΔΙΑΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...
ΟΛΕΣ ΣΧΕΔΟΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ, ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΖΩΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑ ΑΥΤΗ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Σ' ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ΟΤΑΝ ΕΠΕΙΣΤΡΕΨΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΕΤΗ ΕΠΙΤΥΧΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ...
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ: << ΕΝ ΤΩ ΥΠΟΤΡΕΦΕΣΘΑΙ ΑΥΤΟΝ ΑΝΟΙΧΘΗΣΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΣ ΠΛΟΥΤΙΣΩΣΙ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΠΕΝΗΣ ΚΑΙ Η ΓΗ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΟΝΑ...>>
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΑΝΑΦΕΡΕΙ:
<< ΤΟΤΕ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΛΘΕΙΝ ΕΝ ΤΗ ΠΟΛΕΙ, ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΝΟΙΧΘΗΣΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΕΣΤΙ ΧΡΥΣΟΣ Η ΑΡΓΥΡΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΣΟΝΤΑΙ...
ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ' ΕΣΤΑΙ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ, ΩΣΤΕ ΡΙΠΤΕΙΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΓΗ ΜΕΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥ, ΑΧΡΗΣΤΙΑΣ ΕΝΕΚΕΝ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗΣ ΕΣΤΑΙ ΕΝ ΟΛΩ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΕΣΤΑΙ Ο ΑΔΙΚΩΝ Η ΟΑΔΙΚΟΥΜΕΝΟΣ...>>
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΜΩΣ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ:
<<ΙΔΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΟΤΡΕΥΣ ΘΕΛΕΙ ΦΘΑΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΡΙΣΤΗΝ ΚΑΙ Ο ΛΙΝΟΒΑΤΗΣ ΤΟΝ ΣΠΕΙΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ Ο ΘΕΛΟΥΣΙ ΣΤΑΛΑΞΕΙ ΓΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΘΕΛΟΥΣΙ ΡΕΕΙ ΑΓΑΘΑ>>...
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΛΕΕΙ: << ΚΑΛΟΤΥΧΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΖΗΣΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ...
ΘΑ ΤΡΩΕΙ ΜΕ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΚΟΥΤΑΛΙ...
ΘΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΡΝΙ...>>
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ: << ΕΣΟΝΤΑΙ ΓΑΡ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΣΦΟΔΡΑ ΚΑΙ ΕΝ ΓΑΛΗΝΗ ΒΑΘΕΙΑ, ΕΣΘΙΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΝΟΝΤΕΣ...
ΔΙΚΗ ΟΥΚ ΕΣΤΑΙ ΕΝ ΤΑΙΣ ΗΜΕΡΑΙΣ ΑΥΤΟΥ ΑΛΛ' ΟΥΤΕ Ο ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΟΣ ΠΤΗΞΕΙ ΓΑΡ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΑΥΤΟΥ ΠΑΣΑ Η ΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣ ΧΡΥΣΟΣ, ΟΣ ΕΣΤΙΝ ΕΝ ΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΟΠΩ ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΣ, ΝΕΥΣΕΙ ΘΕΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΣΕΤΑΙ ΤΩ ΒΑΣΙΛΕΙ ΕΚΕΙΝΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΚΟΡΠΙΣΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΤΟΙΣ ΧΡΟΙΑΝ ΕΧΟΥΣΙ...
ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΙΣΩΣΙΝ ΟΙ ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΕΣΟΝΤΑΙ ΩΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΗΤΕΣ ΩΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ....
ΤΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙ Η ΓΗ, Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΙΝΗΣΕΙ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ...
Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΘΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΚΤΙΣΘΕΙ ΕΚ ΝΕΟΥ, ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΛΑΜΠΕΡΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ''ΟΙΚΟΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ'' ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΥΣΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΣ...
ΘΑ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΙ ΠΑΛΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ...
ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΄ΠΟΛΗ' ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΚΙ ΕΚΛΕΚΤΟ ΒΑΣΙΛΙΑ...
ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΔΕ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΙ ΘΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ << ΕΑΥΤΟΥ ΚΑΤΑΘΥΜΙΟΝ>>, ΤΗ ΛΥΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΟΥ, ΜΑΡΤΥΡΕΙ Ο ΛΕΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ...
ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΠΙΑ, ΜΑΡΤΥΡΕΙ Ο ΜΕΘΟΔΙΟΣ: << ΤΑ ΔΕ ΟΠΛΑ ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΓΕΝΗΣΟΝΤΑΙ ΩΣ ΑΡΟΤΡΑ ΚΑΙ ΔΡΕΠΑΝΑ>>...
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑ ΑΥΤΗ ΕΠΟΧΗ ΘΑ ΠΑΥΣΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΣΟΥΝ...
ΑΣΕΜΝΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΓΕΝΙΚΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ...
ΟΛΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ, ΘΑ ΑΠΟΠΝΕΟΥΝ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ...
ΤΕΛΟΣ ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ...
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΕΙ 35 ΕΤΗ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΞΙΩΘΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ!!!

Γ. ΙΩΣΗΦ " ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΕΣ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ "

ΚΑΤΗΧΗΣΗ 6η

Πιστοί οικονόμοι στα πνευματικά και στα υλικά αγαθά

Αδελφοί και πατέρες, ο αδίστακτος εχθρός μας, που «περιπατεί ως λέων ωρυόμενος» (Α Πέτ. ε΄,8), δεν θα διστάσει να μας καταπιεί, εάν μας βρει κοιμισμένους ή αμελείς. Η προθυμία και ο θερμός ζήλος των αδελφών της συνοδείας μας, μας χαροποιεί και μας ενθαρρύνει στις προσδοκίες μας. Ειδικά αισθάνθηκα, με πνευματική χαρά, την αψευδή υπόσχεση του Κυρίου μας, ότι θα αναπαύσει τους ευλαβείς «κοπιώντας και πεφορτισμένους» (Ματ. ια΄,28).

Είναι άξιοι πολλής ευφημίας και μεγάλου επαίνου όσοι ακούραστα και αγόγγυστα σήκωσαν το Σταυρό του Κυρίου μας και τον ακολουθούν με την περιεκτική φιλοπονία. Και δικαιούνται το «βραβείον της άνω κλήσεως» (Φιλ. γ΄,14) όσοι βαστάζουν αγόγγυστα τις δυστροπίες των ασθενέστερων και τα υπόλοιπα συμπτώματα από τις εναλλαγές των καταστάσεων, που συμβαίνουν στις διακονίες.

Υπάρχουν αδελφοί της μονής, που μετακινούνται μέσα και έξω από αυτήν. Μεταφέρουν τις απαραίτητες ύλες για τις ανάγκες μας, αλλά και το πλήθος των επισκεπτών. Αυτοί οι αδελφοί βρίσκονται σε βαρύτερη και δυσκολώτερη διακονία. Πολλές φορές βρίσκονται μακρυά από την αδελφότητα και αγωνιούν μπροστά στα απρόοπτα περιστατικά που συναντούν. Εάν όμως βαδίζουν με πίστη και επικαλούνται τις ευχές των πνευματικών τους οδηγών, θα βρίσκουν εύκολα τη λύση στις δυσκολίες.

Αυτή η ενέργεια της πίστης να μη λείπει από κανένα σας, αφού είναι «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μαρκ. θ΄,23). Και αυτή η πίστη, όπου υπάρχει, προκαλεί τη χάρη, που τα «ασθενή θεραπεύει και τα ελλίποντα αναπληροί». Μας κάνει νικητές και μας ελευθερώνει από το φθόνο και την επιβουλή του Πονηρού.

Η μοναχική μας ιδιότητα δεν περικλείεται σε χώρους, γιατί δεν είναι εξωτερική τέχνη και ενέργεια, αλλά προσωπικό βίωμα. Ως πρόσωπα ενεργούμε την υποταγή και υπακοή στον Κύριό μας. Η ζωή μας δεν περιορίζεται ούτε περιγράφεται έξω από μας. Το «του Κυρίου εσμέν» (Ρωμ. ιδ΄, 8) είναι για μας η μεγαλύτερη πραγματικότητα. Μακάριος είναι εκείνος που συνέλαβε αυτό το νόημα και το εφαρμόζει προσωπικά πάνω και πέρα από τις βιολογικές του ανάγκες, «Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, ους ελθών ο κύριος ευρήσει γρηγορούντας. Αμήν λέγω υμίν ότι περιζώσεται και ανακλινεί αυτούς, και παρελθών διακονήσει αυτοίς» (Λουκ. ιβ΄, 37).

Παρακαλώ, αδελφοί, ας μη νυστάξουμε για να μην αποβληθούμε. Ο Κύριος τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους» καλέι για πληρωμή και ανάπαυση. «Ανω σχώμεν τας καρδίας» και «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών» «τω λυτρωτή Θεώ ημών παραθώμεθα».

Όπως πάντοτε σας αναφέρω, να μην ξεχνούμε ότι συνεχίζουμε την ιεραποστολική μας ιδιότητα μυστηριακά και όχι όπως τη φαντάζεται και την περιγράφει ο κόσμος. Ο Κύριός μας, ως μέγας και αναντικατάστατος ιεραπόστολος, περιγράφεται ως «ποιών τε και διδάσκων» (Πραξ. α΄,1). Ο κόσμος και μάλιστα ο σημερινός, χόρτασε από λόγια και σχήματα, απραγματοποίητες υποσχέσεις και αφηρημένς ιδέες και ζητά επίμονα να δει πρακτικά εφαρμοζόμενο το ευαγγέλιο. Και μάλιστα θέλει να δει αν οι θείες επαγγελίες είναι αληθινές. «Όσοι γαρ έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιω. α΄, 12). Ποιά είναι τα «τέκνα του Θεού»; Ποιοί είναι οι κληρονόμοι του Πατέρα και «συγκληρονόμοι του Χριστού»; (Ρωμ. η΄, 17). Ποιοί έγιναν υιοί ανάστασης και δεν υπάρχει σ αυτούς στοιχείο του παλαιού ανθρώπου; Ποιοί μέσα στα αίτια και στις αφορμές μένουν αμέτοχοι και εμπαίζουν τον κόσμον και όσα ανήκουν σ αυτόν; Αφήνω τα άλλα και προκαλώ τους οπαδούς του «αιώνος τούτου» να μας παρουσιάσουν ήρωες αυτού του είδους χρησιμοποιώντας τα επιτεύγματα της γνώσης τους.

Από την ημέρα που ο Κύριός μας εξέλεξε τους μαθητές του και τους μύησε στα δικά του δόγματα και μυστήρια της ανθρώπινης ανάπλασης, συνεχίζεται μέχρι σήμερα αυτή η ιερώτατη παράδοση και επαγγελία. Από γενιά σε γενιά οι άξιοι οπαδοί και μαθητές δίνουν την έμπρακτη μαρτυρία, ότι ο Ιησούς, τότε και μετά μέχρι και σήμερα, είναι «ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ.ιγ΄,8).

Πόση προσοχή και προσπάθεια πρέπει να καταβάλουμε, για να δείξουμε αυτήν την ιδιότητά μας, ώστε και εμείς να είμαστε «εν αισθήσει» μέτοχοι στα βραβεία της θείας ευλογίας και αληθινοί μάρτυρες γι αυτούς, που ζητούν από μας την πραγματική μαρτυρία; Με «περιεζωσμένας τας οσφύας και καιομένους τους λύχνους» (Λουκ. ιβ, 35), της ευλαβείας και του ζήλου, θα δίνουμε ακατάπαυστα την καλή μας μαρτυρία όπου η περίσταση μας προκαλεί.

Να είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε το δικό μας θέλημα. Πρόθυμοι στον κόπο της περιεκτικής φιλοπονίας. Ανεκτικοί και συμπαθείς σ αυτούς που κορο:ιδεύουν τη συνετή πρόθεσή μας και προσεκτικοί στα σκάνδαλα του Πονηρού, που δημιουργούνται από διάφορες αφορμές. Κρατώντας αμετάβλητη την καλή απόφαση της πολύμορφης ομολογίας μας, με προθυμία ανταποκρινόμαστε στον πειρασμό, που δημιουργήθηκε και έχει σκοπό την αποθάρρυνσή μας. «Τη προσευχή προσκαρτερούντες» (Πραξ. α΄, 14) αντιμετωπίζουμε τη σατανική επήρεια, που έχει σκοπό να παρεμποδίσει το κοινοβιακό μας πρόγραμμα. Με πίστη στην πατρική πρόνοια και κηδεμονία των πνευματικών μας οδηγών, τίποτα δεν φοβόμαστε και μπροστά σε τίποτα δεν υποχωρούμε.

Ολόκληρη η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, διατάζει για την προσοχή και τη φυλακή της καρδιάς. Στην ανθρώπινη αδιαφορία αναφερόμενος ο Δαυΐδ λέγει: «Υιοί ανθρώπων έως πότε βαρυκάρδιοι» (Ψαλμ. δ΄,2) και πάλι: «Η καρδία αυτών ματαία» (Ψαλμ ε΄, 9). Και για τους ματαιόφρονες λέγει: «Είπε γαρ εν τη καρδία αυτού, ου μη σαλευθώ» (Ψαλμ. θ΄,27).

Είμαστε φιλόθεοι αδελφοί μου, δεκτικοί προσβολής λογισμών, και αρετής και κακίας. Δεσπότης και κύριος των αποφάσεων και των παθών είναι ο ευσεβής και φιλόθεος λογισμός. Σκοπός και προορισμός μας είναι η διάκριση των προσβολών και εικόνων που διακινούν τους λογισμούς μας. Με αυτόν τον τρόπο θα γνωρίζουμε σε τι αποβλέπουν και κατά που κινούν πρώτα τη σκέψη μας. Μετά, ελέγχουμε αν ερεθίζουν τα πάθη ή αντίθετα ωθούν στη δικαιοσύνη και τις αρετές. Το «πάση φυλακή τήρει σην καρδίαν» (Παρ. δ΄, 23) αυτό το νόημα έχει. Και η ιερώτατη νήψη, που είναισχεδόν το επάγγελμα των μοναχών, αυτήν την εργασία μόνιμα εκτελεί. Και η προσεκτική νήψη γεννά τη διάκριση, που είναι ο πνευματικός οφθαλμός.

Όλα όμως αυτά έχουν ως βάση τους την ακρίβεια της συνείδησης, που χαράζει δρόμο πλεύσης με κατεύθυνση πνευματική. Η δική μας αδιαφορία προκαλεί την άμβλυνση της συνείδησης. Όταν κατ επανάληψη περιφρονούμε τους υπαινιγμούς της συνείδησης, που μας υποδεικνύουν κάτι ή μας ελέγχουν, τότε αυτή σιωπά και εμείς πορευόμαστε επικίνδυνα, αφού έξω από το φως της επικρατούν τα πάθη και ο νόμος της διατροφής, ο παλαιός άνθρωπος.

Προσέχετε και στη διακονία σας. «Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω» (Ψαλμ. β΄,11). Και αυτά ακόμα τα αντικείμενα, τα εργαλεία και τα υλικά που δαπανούμε είναι αναθήματα στη μονή και η κακή χρήση τους θεωρείται ιεροσυλία. Θα ακούσουμε, οι απρόσεκτοι, το «επικατάρατοι οι ποιούντες το έργον του Κυρίου αμελώς» (Ιερ. λα΄,10). Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουμε για τη σπατάλη, για την οποία δυστυχώς η γενιά μας δεν δείχνει προσοχή. Ο Κύριος μετά το χορτασμό των πεντακισχιλίων διέταξε να μαζέψουν «το περισσεύον των κλασμάτων» (Ματ. ιδ΄, 20), για να μη χαθεί τίποτα. Σε τι θα χρησίμευαν τα μισοφαγωμένα κομμάτια του κριθαρένιου ψωμιού, παρά μόνο για να διδάξει ο Κύριος τη νέα γενιά των χριστιανών, ως υιών του Θεού, ως οικονόμων μυστηρίων πνευματικών, να μην περιφρονούν όσα ο Θεός παρέχει για τη συντήρηση της ζωής; Ο Παύλος τονίζει ότι η «σπαταλώσα, ζώσα τέθνηκε» (Α Τιμ. ε΄,6). Εάν τα υλικά και επίγεια δεν κρατήσετε, λέγει ο Κύριος, πως θα σας μιλήσω για τα επουράνια; Πως και εμείς θα χαρακτηριστούμε πραγματικά πιστοί οικονόμοι «ους ελθών ο Κύριος ευρήσει ούτω ποιούντας» (πρβλ. Λουκ. ιβ΄, 43).

Σ αυτό το θέμα επιμένω, γιατί έχω προσωπική πείρα. Ο οσιώτατος Γέροντας μας δίδασκε, και εμείς βλέπαμε πρακτικά, το μέγεθος της ακρίβειας στην οικονομία των πραγμάτων και των πιο ασήμαντων ακόμη. Μας έλεγε ότι πολλές φορές έβλεπε τον προστάτη μας Αγιο, τον Τίμιο Πρόδρομο, να μας τροφοδοτεί με υλικά αγαθά. Τα έριχνε από τον τοίχο της μάντρας, γιατί ακριβώς, όπως έλεγε στο Γέροντα, του άρεσε η οικονομία με την οποία χειριζόμαστε τη θεία ευλογία.

Και η αγαθή συμπεριφορά πολύ εκτιμάται από τη Χάρη του Θεού, που είναι μαζί αμς. Γι αυτό σας συνιστώ να είστε αγαθοί, γλυκείς, πράοι, ταπεινοί σε όλες τις κινήσεις. Πόσο το εκτιμούν αυτό οι επισκέπτες προσκυνητές, που έχουν «κεκαυτηριασμένην συνείδησιν» (πρβλ. Α Τιμ.δ΄, 2) από τον κυκεώνα του παγκόσμιου αναρχισμού και του αδικώτατου συμφέροντος; Πόσες φορές, και παλαιότερα και πρόσφατα, είδαμε να μεταβάλλει τα θηριώδη ένστικτα μία πράη και αγαπητική έκφραση; «Πάντα ημών εν αγάπη γινέσθω» (Α Κορ. ιστ΄,14), «ανεχόμενοι αλλήλους» (Εφ. δ΄,3), «εν σπλάγχνοις Χριστού» (Φιλ α΄,8) δεν προστάζει ο Κύριός μας;

Τιμιώτατα μέλη του Χριστού και γνήσιοι μαθητές του Λόγου, εμείς είμαστε «το άλας της γης και το φως του κόσμου» (Ματ. ε΄, 13 14), ως συνεχιστές της ιερής παράδοσης. Αν έτσι πιστεύουμε και ενεργούμε, πολύ γρήγορα η Χάρη θα μας πληροφορήσει την απόκτηση της υιικής ταυτότητας, που ο Κύριος χαρίζει σ όσους τον ακολουθούν και τον αντιγράφουν. Τους πληροφορεί, όχι εξ ακοής, αλλά εν αισθήσει ότι «υμείς δε εστε οι διαμεμενηκότες μετ εμού εν τοις πειρασμοίς μου, καγώ διατίθεμαι υμίν καθώς διέθετό μοι ο πατήρ μου βασιλείαν, ίνα εσθίητε και πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου» (Λουκ. κβ΄,28).

Όσοι αμελούν τα καθήκοντά τους, και καυχώνται για τους εξωτερικούς τύπους που τηρούν, θα ακούσουν: «Ο μη ων μετ εμού κατ εμού εστι και ο μη συνάγων μετ εμού σκορπίζει» (Ματ. ιβ΄,30).

Και οι αγαθές μνήμες των ηρώων της πίστης μας να μη σας εγκαταλείπουν, γιατί ο άνθρωπος ως θύμα της επιρροής πολύ μεταβάλλεται και επηρεάζεται από την εικόνα του καλού και ειδικά των ομοιοπαθών μας οσιώτατων Πατέρων. Αυτοί με αθλητική επιμονή εργάστηκαν τη δικαιοσύνη και πρόσφεραν πάρα πολλά στην τήρηση της ευαγγελικής παράδοσης. Δεν το πέτυχαν μόνοι τους, αλλά με τη Χάρη που είχαν μέσα τους. Η ίδια Χάρη προχείρισε και μας τα ευτελή, «μωρά και εξουθενημένα» (Α Κορ. α΄,27 28) στην ίδια διακονία και αποστολή.